Rozdział dwudziesty dziewiąty

Wszystkich, którzy nie pamiętają kim jest Marcel i co go łączyło z Laurą, odsyłam do rozdziału 15.
Znacznie to ułatwi zrozumienie tej i kolejnej części opowiadania.

Tło muzyczne - TUTAJ

Stałam zupełnie sparaliżowana. Jedyne, co czułam to przepełniające mnie gorąco i coraz mocniej bijące serce. Powolnym ruchem trzęsących się dłoni chwyciłam nadgarstki osoby stojącej za mną, odchyliłam je i otworzyłam oczy. Dostrzegłam, że Jared stał wciąż w oddali. Zmarszczył brwi. Miałam ochotę krzyknąć by mnie stamtąd zabrał. Potrzebowałam jego ratunku, choć było to ostatnią rzeczą, o jaką w tamtej chwili bym go poprosiła. Sekundy przeciągały się boleśnie. Przez chwilę wymieniliśmy spojrzenia – jego pytające, moje przerażone. Gdzieś głęboko w sobie miałam chyba jeszcze nadzieje, że może się mylę. Może zwyczajnie wariuję. Miliardy ludzi używają takich perfum. Jestem daleko od niego, to po prostu zwyczajnie niemożliwe. Na pewno, na pewno, na pewno.
- Zgadnij kto - moje nadzieje rozwiał doskonale znany mi niski głos. Nie miałam już absolutnie żadnych wątpliwości, że to Marcel. Wzdrygnęłam, odrzuciłam jego dłonie i nie odwracając się zaczęłam szybkim krokiem iść przed siebie. Szybkim ruchem ręki zatrzymał mnie i pociągnął tak, że mimowolnie odwróciłam się i go zobaczyłam. Zamurowało mnie. Coś do mnie mówił o tym, że słyszał pod hotelem mój śmiech, ale wydało mu się to zbyt niedorzeczne. Stałam naprzeciwko i kompletnie nieobecna patrzyłam na jego poruszające się usta, z których wypływały słowa. Niewiele się zmienił. Jego ciemne włosy były może nieco dłuższe a twarz bardziej zmęczona, choć uśmiechnięta. Nadal nosił czarne koszule, których rękawy podwijał do długości łokcia. Miał w oczach jakby nieco mniej smutku.
- Nie zbliżaj się do mnie – wypowiedziałam ledwo słyszalnie, wyszarpałam się z uścisku i szybkim krokiem ruszyłam przed siebie. Po drodze minęłam zdezorientowanego Leto.
- Kto to był? – zapytał idąc za mną.
- Nikt. Pomyłka – odpowiedziałam nie zatrzymując się.
- Laura! – usłyszałam krzyk Marcela z oddali.
- Ciekawa pomyłka, skoro zna Twoje imię – rzucił kąśliwie Jared. Nie zareagowałam. Szłam jak w amoku mijając rozproszonych ludzi. Szłam nie do końca wiedząc gdzie i po co. Najdalej od niego. Najdalej od Marcela. Najdalej od Jareda. Najdalej od nich wszystkich.
Pięć cholernych lat robiłam wszystko, by nie mieć z nim nic do czynienia. Zmiana numeru telefonu. Wyjazdy z miasta i odmawianie zleceń na jego koncertach. Pięć lat trudu, zapominania o jego istnieniu i wszystkim, co o nim wiedziałam. Po to, by pewnego dnia pojawił się nagle i o sobie przypomniał. W najbardziej niespodziewanym miejscu i najmniej odpowiednim czasie.
- Laura? – Jared zatrzymał mnie w ten sam sposób, co chwilę wcześniej Marcel. Spojrzałam na jego dłoń zaciśniętą na moim nadgarstku – Okey, puszczam...
- Zostaw mnie – powiedziałam cicho poprawiając nerwowo włosy i szukając wzrokiem Marcela. Nie było go. Dzięki Bogu.
- Co się dzieje? – zapytał.
- Proszę Cię – zaśmiałam się ironicznie – Co się dzieje? Może Ty mi powiedz? Jeszcze minutę temu byłeś specjalistą od moich uczuć i myśli. Jesteś taki mądry, to sam sobie odpowiedz na to pytanie. Wiesz przecież lepiej ode mnie samej – powiedziałam spoglądając na niego. Słuchał moich słów uważnie. Stał przede mną próbując zrozumieć. Widziałam to. I w tych próbach był kompletnie bezradny. Przykro mi Leto, nie pomogę Ci w tym – A teraz daj mi spokój. Przepraszam.
Wyminęłam go i znowu ruszyłam przed siebie. Chciałam znaleźć się w miejscu, w którym byłabym bezpieczna. W miejscu, które nie istniało. Czułam się osaczona, jakby z każdej strony czyhało na mnie niebezpieczeństwo. Niebezpieczeństwo w postaci Marcela i niebezpieczeństwo w postaci Jareda. Co za ironia losu. Czułam się zaszczuta przez własną przeszłość i własną teraźniejszość. I ani z jednym, ani z drugim nie umiałam sobie poradzić. Co się ze mną dzieje? Jestem ofiarą samej siebie. A od samej siebie uciec nie mogę.
- Kurwa... – usiadłam na trawie w namiocie przeznaczonym dla naszej ekipy. Na szczęście nie było tam nikogo poza dźwiękowcami. Odłożyłam aparat na bok i przeczesałam dłonią włosy – Kurwa, kurwa, kurwa! – powtarzałam do siebie gapiąc się w ziemię.
- Po pierwsze wiesz, że znam to słowo, więc nie mów tak brzydko, a po drugie znowu go zgubisz – usłyszałam wesoły głos Braxtona, który kucnął obok mnie i podał mi aparat. Próbowałam się uśmiechnąć, ale w tamtej chwili wydawało się to czynnością nadzwyczaj trudną. Westchnęłam smutno.
- Coś nie tak? – zapytał nieśmiało, gdy podniosłam oczy i na niego spojrzałam.
- Wszystko jest nie tak – odpowiedziałam cicho i oparłam głowę na zgiętych kolanach.
- Ej, ej! Dziś miał być dzień okazywania radości, tak? – powiedział poważnym tonem – A Ty co wyprawiasz?
- Braxton, cieszenie się z tego, że tu jestem, to ostatnie uczucie jakie w tym momencie byłoby w stanie we mnie zaistnieć – odpowiedziałam zrezygnowana i podniosłam głowę opierając ją o materiałową ścianę namiotu. Kątem oka zobaczyłam wchodzącego do środka Jareda z Emmą.
- Gdzie byłaś? Tomo z Shannonem od pół godziny okupują stanowisko z Guitar Hero, możesz do nich skoczyć i uwiecznić ich wygłupy – uśmiechnęła się.
- Właśnie w tym celu po Ciebie przyszedłem. Wstawaj i przestań się mazać już! – Braxton złapał mnie za rękę i pociągnął do góry.
- Fotografowałam tłum... A potem... – zaczęłam się nieskładnie tłumaczyć. Nie będę jej przecież opowiadała o kłótni z młodszym Leto i fantastycznym spotkaniu z przeszłością.
- A potem spotkałaś nieznajomego, który chyba nie jest aż tak bardzo nieznajomy – rzucił Jared chwytając ze stolika butelkę z wodą. Odkręcił ją i upił kilka łyków – Tak swoją drogą, jeśli dobrze widziałem, to chyba właśnie szykuje się do swojego koncertu – dokończył.
- Poczekaj – powiedziałam do Braxtona i podeszłam do Emmy – Słuchaj, mam taki zapis w umowie o wolnym dniu prawda? – zapytałam, na co ona pokiwała lekko głową – Właśnie chciałabym z niego skorzystać.
- Coś się stało? – zaniepokoiła się. Ja pierdolę, czy wszyscy się dziś uwzięli z tym ‘Coś się stało’, ‘Co się dzieje’ i ‘O co chodzi?’ – Nie wyglądasz najlepiej – dodała. O tak i to, jak się czuję i jak wyglądam, też wszyscy dziś wiedzą lepiej ode mnie.
- Czuję się tak jak wyglądam – rzuciłam. Musiało to zabrzmieć nieco niegrzecznie, biorąc pod uwagę minę, jaką zrobiła Emma – Przepraszam. Tak, czuję się dziś dosyć słabo. Chciałabym pójść do hotelu – poprawiłam się, próbując przybrać możliwie spokojny i neutralny ton, choć w środku miałam ochotę rozwalić wszystko wokół siebie.
- Laura... Zostało półtorej godziny do naszego koncertu. Są idealne warunki do zdjęć. Masz dobrą przestrzeń pod sceną i na niej. Do tego chłopaki chyba coś dziś przypalili, bo kompletnie im odbija. Biegają po miasteczku festiwalowym i jak nie ujeżdżają byka, to skaczą na dmuchanych zjeżdżalniach – roześmiała się, po czym spoważniała – Naprawdę nie dasz rady?
Westchnęłam i przetarłam twarz dłonią. Chciałam dać radę. Chciałam być ponad to wszystko. Ile razy udawało mi się zostawiać swoje prywatne sprawy za sobą i skupiać się na pracy?
- Da radę, już ja się o to postaram. Zaraz doprowadzimy ją do porządku – Olita zaczął poprawiać moje włosy i wygładzać ubranie, na co się skrzywiłam.
- Świetnie, zabieraj ją stąd i znajdźcie resztę – Emma się uśmiechnęła i odeszła do Jareda. Braxton pociągnął mnie za rękę i znaleźliśmy się poza namiotem.
- Czy Wy wszyscy macie jakąś obsesję z tym? – wyszarpałam swoją rękę.
- Jacy my? Wydaje się, że Ty masz z tym problem...
- Błagam Cię Braxton, tylko nie Ty i tylko nie dziś. Żadnych analiz. To naprawdę nie jest mój dzień. Dawaj te okulary i idziemy – próbowałam się uśmiechnąć zdejmując jego własność i zakładając ją sobie na nos. Tak, jak małe dziecko chciałam wierzyć, że choć trochę pozwolą mi się ukryć.
- Oddawaj! – przechwycił okulary i dodał - Skoro to nie Twój dzień, to zróbmy coś, by choć trochę nim się stał. Zobacz, jak tu jest pięknie! – rozłożył ręce wskazując na niebo i teren wokół nas. Faktycznie, wszystko wokół żyło przepełnione radością. Grupki muzyków czekających na swój występ albo mających go już za sobą stały rozmawiając, śmiejąc się i pijąc. Nad nami było niewiele chmur, które tylko od czasu do czasu przysłaniały delikatne słońce. Było znacznie mniej drażniące niż poprzedniego dnia. Przemierzaliśmy backstage w poszukiwaniu Shannona i Tomo. Nie było to łatwe biorąc pod uwagę liczbę znajdujących się tam ludzi – techników, dźwiękowców, oświetleniowców, organizatorów, samych muzyków i grupek fanów, którzy dostali się tam w nieznany mi sposób.
- Możemy na chwilę podejść bliżej sceny? – zapytałam słysząc znajome dźwięki. Braxton skinął głową. Weszliśmy po schodkach na platformę, co pozwoliło nam znaleźć się tuż za występującym właśnie zespołem. Jared miał rację. Moim oczom ukazał się znajomy widok. Ile koncertów spędziłam w taki właśnie sposób? Stojąc na backstege’u i obserwując Marcela. Nigdy chyba jednak nie było to tak trudne. Czas się z tym zmierzyć, Lauro. Niezbyt pewnym krokiem podeszłam na bezpieczną odległość. Bałam się tego, jak mogę zareagować na coś, co znałam tak dobrze. Coś, z czym wiązało się mnóstwo wspomnień. Ku mojemu zdziwieniu, nie zabolało tak bardzo. Myślałam, że doskonale znane mi melodie przeszyją mnie na wskroś, powodując miliony ran. Tak się jednak nie stało. Poczułam ścisk w żołądku, a w mojej głowie pojawiły się obrazy z tamtego czasu, ale nie stało się nic ponad to. To, czego tak bardzo się bałam, okazało się nie takim strasznym koszmarem. Poczułam ulgę i pewnego rodzaju lekkość. Czyżby czas leczył rany? Zlustrowałam wzrokiem zespół poczynając od perkusisty, przez basistę, wokalistę, po gitarzystów. Nagle zaczęły uchodzić ze mnie wszystkie negatywne emocje. Głęboko westchnęłam i uśmiechnęłam się przypominając sobie jak każdy z nich marzył o tym, by móc wyjechać poza granice kraju i pokazać się szerszej publiczności. Teraz mieli tę szansę i widziałam jak bardzo się cieszą, że mogą ją wykorzystać. Mateusz, ich basista, w pewnym momencie odwrócił się i widząc mnie, najpierw podniósł brwi w zdziwieniu, po czym się uśmiechnął. Onieśmielona starałam się odwzajemnić uśmiech.
- Znasz ich? – Olita spojrzał na mnie.
- Ja? Dlaczego? – zmieszałam się.
- Są chyba od Ciebie. Widziałem na rozpisce, że ma być zespół z Polski.
- A tak, faktycznie, to oni. Trochę znam, byłam na kilku koncertach – odpowiedziałam próbując uniknąć konkretnej odpowiedzi. Przynajmniej nie skłamałam – Możemy iść, słyszałam już te piosenki.
Zeszliśmy ze sceny i obchodząc ją z tyłu natknęliśmy się w końcu na Shannona, Tima i Tomo.
- Zobaczcie co znaleźliśmy! – Shannon uniósł do góry wielką watę cukrową, po czym wbił w nią swoje zęby.
- Do twarzy Ci w różu – roześmiał się Braxton.
- Teraz Tobie też – starszy Leto wetknął w twarz Olity watę i zaczął się zanosić śmiechem.
- Lauro, kto jest najzajebistszym gitarzystą świata? – wyszczerzył się Milicevic.
- Zapomnij! – walnął go w bok Tim.
- Rozumiem, że Ty? – uśmiechnęłam się.
- Wybacz stary, ale w Guitar Hero zostałeś przeze mnie zmiażdżony – powiedział do Tima.
- Delikatnie mówiąc – wtrącił Shannon.
- Tak Tomo, jesteś najzajebistszym gitarzystą świata! – powiedziałam patrząc na paczkę papierosów w jego dłoni, szczerząc się przy tym niemiłosiernie i robiąc błagalne oczy.
- Chcesz? – wyciągnął papierosy w moją stronę – A coś się stało? Ostatnio paliłaś chyba w Finlandii, gdy miałaś ochotę rozszarpać nas wszystkich na kawałki.
- Zasada na dziś: nie pytać Laury czy coś się stało i w żaden sposób nie komentować jej zachowania – szepnął mu do ucha Olita.
- Dzięki Braxton – uśmiechnęłam się i wyciągnęłam papierosa – Tak, chcę. To ewidentnie nie jest mój dzień. Nie dość, że pokłóciłam się z Jaredem, to jeszcze miałam spotkanie trzeciego stopnia z... własną przeszłością – wyjaśniłam obracając papierosa w dłoni.
- U, Laura i jej mroczna przeszłość – zaśmiał Tomo robiąc wielkie przerażone oczy – Mam nadzieje, że nie okaże się wkrótce, że jesteś morderczynią poszukiwaną listem gończym.
- Aż tak mroczna to ona nie jest – powiedziałam i zamachałam papierosem przed jego twarzą w oczekiwaniu na to, że poda mi zapalniczkę.
- A z Jaredem o co poszło tym razem? – zapytał Shannon, na co jedynie wzruszyłam ramionami robiąc obojętną minę i odpalając papierosa. Na to chyba tego dnia już nie miałam siły. Mierzenie się z Marcelem wystarczająco mnie wymęczyło.
- O wilku mowa. Dawaj to – Tomo skinął głową za mnie i wyjął mi papierosa z dłoni.
- Ej! – skrzywiłam się.
- Zaufaj mi – powiedział cicho nachylając się w moją stronę. Odwróciłam się i zobaczyłam zmierzającego w naszą stronę wokalistę. Cóż, raczej mało możliwe jest bym przed nim uciekła, biorąc pod uwagę, że jestem na niego skazana praktycznie 24 godziny na dobę.
- Czy Ty musisz ciągle jarać? Wiesz, że tego nienawidzę – powiedział Jared stając obok nas.
- Czasami muszę, daj spokój stary - Tomo szeroko się uśmiechnął i spojrzał na mnie znacząco. W duchu dziękowałam mu za to, co zrobił. Nie wiedzieć czemu, nie chciałam pogarszać swoich, i tak wyjątkowo kiepskich, relacji z Jaredem.
- Ile mamy czasu? – zapytał Tim.
- Emma mówiła, że jak zejdzie ten zespół, wejdzie ktoś z Danii i potem my, czyli trochę ponad godzinę – odpowiedział Leto.
- Idziemy posłuchać? – Tomo wskazał na scenę – Brzmi całkiem nieźle.
- My z Braxtonem już byliśmy... – odpowiedziałam mając nadzieje, że jednak znajdziemy sobie inną rozrywkę i będę miała okazję zrobienia zdjęć, o które prosiła Emma.
- Byliście? I jak się spisał Twój... znajomy? – Jared spojrzał na mnie szyderczo.
- Całkiem nieźle – odpowiedziałam patrząc mu ze złością w oczy, na co on tylko pokręcił głową westchnął – Jak chcecie to idźcie.
- Mam lepszy pomysł, chodźmy się napić! Wyczuwam tu niebezpieczne napięcie, musimy je bardzo szybko rozładować – krzyknął Tomo i obejmując nas pociągnął za sobą. Wszyscy poddali się jego sugestii. Siedzieliśmy w namiocie gastronomicznym, gdzie dołączyło do nas kilku znajomych muzyków. Chłopaki pili i rozmawiali. Jared robił dobrą minę do złej gry. Był w tym naprawdę dobry. A może po prostu wszystko po nim spływało. Dla mnie jednak była to istna męka. Świadomość mogącego w każdej chwili się pojawić Marcela i siedzący naprzeciwko mnie wokalista, którego wzroku starałam się unikać jak ognia.
- Możesz przestać? – powiedziałam nachylając się w jego stronę.
- Przestać co? – uśmiechnął się.
- Przestać się gapić – wstałam od stołu i zaczęłam zbierać swoje rzeczy wyjścia. W dupie mam to wszystko, zrobiłam zdjęcia, nie muszę z nimi siedzieć. Wygramoliłam się zza stolika i ruszyłam w stronę wyjścia.
- Dobrze, że jesteś – w drodze wpadła na mnie Emma – Trzeba zawołać chłopaków – spojrzała za mnie – Powaliło Was? Ruszać tyłki, za pół godziny wychodzicie – krzyknęła do nich - Napijecie się na afterze.
- Afterze? Mamy dziś after? – spojrzałam na nią zdziwiona. Do tej pory nie zdarzało się raczej, by po koncertach działo się cokolwiek ponad to, że wszyscy szli do pokoi i zajmowali się swoimi sprawami albo kładli się spać. Wyjątkami byli Shannon z Milicevicem, którzy wyskakiwali od czasu do czasu do klubów.
- Tak, pofestiwalowy spęd gwiazd, które jak znam życie uchleją się do nieprzytomności – uśmiechnęła się. Bosko. Dokładnie tego mi do szczęścia potrzeba! Skrzywiłam się na jej słowa nic nie odpowiadając.
- Laura, nie wymigasz się – powiedziała widząc moją reakcję - Jak źle się czujesz, to wpadniesz na godzinę, dwie i ulotnisz się, gdy zrobione przez Ciebie zdjęcia mogłyby tylko zaszkodzić wizerunkowi zespołu – puściła mi oko.
Pokiwałam niechętnie głową i udałam się w okolice sceny, by ponownie wybadać teren. Miałam serdecznie dość. Byłam wściekła i chciałam, żeby ten dzień jak najszybciej się skończył. Wiedziałam, że Marcel i cała jego ekipa na pewno pojawią się na afterze. Oczywistym było, że będzie tam także Jared. A ostatnią rzeczą, której tego dnia potrzebowałam, było wpadnięcie na siebie tej dwójki.

***

Obietnica chyba spełniona ;) Miało być przed końcem tygodnia i jest. Zupełnie inaczej niż planowałam, bo sporą część dalszej akcji musiałam wyciąć.

Dziękuję wszystkim za wsparcie i zrozumienie.
Jeszcze troszkę i wrócę na dobre tutaj i do Waszych opowiadań. Mam nadzieję, że w końcu w pełni sił i możliwości twórczych.
Musicie mi po prostu wybaczyć ten rozdział. Poprawię się wkrótce...