Rozdział dwudziesty ósmy

Tło muzyczne – TUTAJ i TUTAJ

- Braxton, otwieraj! Wiem, że tam jesteś! – krzyknęłam, gdy moje pukanie nie przyniosło żadnej odpowiedzi. Jeszcze kilka minut wcześniej słyszałam za ścianą jego wycie. Zaczęłam walić w drzwi pięścią.
- Wejść! – ledwo usłyszałam odpowiedź.
Nacisnęłam klamkę i zdecydowanym krokiem wkroczyłam do pokoju Olity. Rozejrzałam się po pomieszczeniu, które pomimo tego, że minęło południe, było wyjątkowo ciemne. Nieodsłonięte kotary próbowały poruszać się pod wpływem wiatru wkradającego się przez otwarty balkon. Usłyszałam dźwięki gitary dobiegające z zewnątrz. Przedzierając się przez gęsto upięte firanki przedostałam się na taras.
- Złaź z tego balkonu. Jesteś mi potrzebny – oparłam się o framugę mrużąc oczy oślepiona słońcem.
- Co tam? – Braxton siedział na posadzce i nie odrywając wzroku od gitary wciąż pociągał za jej struny.
- Dłużej tego nie wytrzymam – zaczęłam, zasłaniając dłonią oczy przed promieniami – Jestem kobietą tak?
- Wszystko na to wskazuje - brunet przerwał grę i podniósł oczy, które choć się uśmiechały wyrażały pewnego rodzaju nierozumienie.
- Właśnie. I jako kobieta mam pewne... te... kobiece potrzeby. Powiedzmy. Potrzeby i sposoby na złe dni. Nie zniosę tego napięcia. Dlatego musimy z tym coś zrobić.
- My?
- Tak. Zaraz eksploduję. Muszę sobie… ulżyć. W najbardziej nieodpowiedni i najgłupszy sposób z możliwych - chwyciłam jego gitarę i oparłam ją o ścianę – Chodź ze mną, proszę... – złapałam go za rękę i podciągnęłam do góry, co zmierzył zdezorientowanym wzrokiem.
- Laura, ale...
- Nie chce słyszeć sprzeciwu! Później sobie pobrzdąkasz. Chodź! – wepchnęłam go do pokoju i zamknęłam drzwi balkonowe - Inaczej zwariuję do reszty i będziesz mnie miał na sumieniu.
- Ej, ej! Co Ty kombinujesz? – przeczesał włosy i oparł się o szafkę.
- Braxton, nie jęcz mi tu. Mamy wolne popołudnie a Ty się obijasz. Trzeba coś z tym zrobić.
- Możesz jaśniej?
- Przebierz się w coś sensownego – rzuciłam okiem na jego wyciągniętą koszulkę i piżamowe spodnie – Możesz wziąć trochę gotówki – opadłam na łóżko.
- Gotówki?
- Tak! Idziemy na zakupy. Mam już dość całej tej chorej sytuacji. Wiem, że poprawianie sobie nastroju poprzez bieganie po sklepach i wydawanie pieniędzy nie jest może najlepszym sposobem na radzenie sobie z problemami, ale na pewno tańszym niż psychoterapeuta i zdrowszym niż opychanie się słodyczami – powiedziałam – Chociaż to ostatnie wcielam w życie i bez problemów.
- Laura, kamień z serca, już myślałem, że... – odetchnął.
- Że co? – podniosłam się i oparłam na łokciach.
- Że nic, nieważne – uśmiechnął się – O jakim problemie mówisz?
- O cichych dniach Jareda Leto – przewróciłam oczami – I jego humorach. Mam dość. Zachowuje się jak małe dziecko, a że nic nie mogę z tym zrobić, to ... – podniosłam głowę i spojrzałam na Braxtona, który nieco się skrzywił na moje słowa – Po prostu nie lubię pracować w takich warunkach. Tak, wiem! Wiem, że to głupie, niedojrzałe, wiem że to nie jest rozwiązanie, ale błagam Cię rusz tyłek i wyjdźmy z tego hotelu!
Wybacz Olita, jak bardzo bym Cię nie lubiła, to chyba jeszcze nie pora na mówienie o tym, że irytuje mnie bycie traktowaną jak powietrze przez Jareda. Nawet jeśli chciałam by dał mi spokój, to chyba nie w taki sposób.
- Mówiłem Ci wyluzuj – podszedł do walizki i wyjął z niej podkoszulek w paski i spodnie - A może...? – uśmiechnął się podejrzliwie – Może wcale nie o to chodzi? Może po prostu chcesz się ze mną polansować po mieście? Wiesz, że nie przejdziemy niezauważeni.
- Weź! Nie schlebiaj sobie – rzuciłam w niego poduszką, która odbiła się od jego twarzy i spadła na ziemię – O niczym innym przecież nie marzę.
Wstałam z łóżka i podeszłam do stolika, na którym leżała papierowa torba po spożywczych zakupach.
- Możesz wyjść w tym – roześmiałam się wkładając torbę na jego głowę – Idealny kamuflaż. Wytniemy dziurki na oczy i nikt Cię nie pozna. Pasuje?
- Twoje pomysły przypominają mi czasem pomysły mojego sześcioletniego kuzyna – powiedział złośliwie pozbywając się nakrycia głowy – Podejrzewam jednak, że w takim przebraniu wzbudzilibyśmy jeszcze większe zainteresowanie. W każdym razie, przecież żartowałem! – pstryknął palcem w mój nos i wszedł do łazienki – Daj mi pięć minut. Masz szczęście. Też myślałem dziś o tym, żeby się pobujać po sklepach – krzyknął zza drzwi.
Znowu opadłam na łóżko i zamknęłam oczy. Panująca duszność i klimat tego pokoju sprzyjały temu, żeby w mgnieniu oka zasnąć. Sen jednak niczego by nie rozwiązał. Zakupy w sumie też nie, ale może na chwilę pomogą mi nie myśleć o doprowadzającej mnie powoli do szału atmosferze, która zapanowała w trasie. I wokaliście. Tym, który od dwóch dni się do mnie nie odzywał. A nie, przepraszam, przy śniadaniu poprosił o dzbanek z wodą. Przeprosił, gdy wpadł na mnie przy windzie. Rozmowy jak się patrzy! Nie wspominając o tym jak przed wyjazdem ze Szwecji przyniósł mi moje rzeczy i zanim zdążyłam odpowiedzieć na jego Zapomniałaś odebrać, już go nie było. Jakże mogły mi umknąć te nasze rozbudowane, pełne pasji konwersacje?
- Mam to, o co prosiłeś... – z rozważań wyrwał mnie dźwięk otwieranych drzwi i głos Tomo, który stanął w drzwiach – Steve? O, przepraszam, pomyliłem pokoje?
- To zależy, kogo szukasz – odpowiedziałam i znowu zamknęłam oczy.
- Braxtona, przyniosłem mu kawę.
- Postaw gdzieś, jest w łazience – wskazałam na stolik.
- A Ty co tu robisz? – zapytał, przemierzając pokój i stawiając kubek na niewielkim dębowym stoliku pod oknem.
- Leżę... I czekam na Braxtona – ziewnęłam przekręcając się na bok i podpierając na łokciu - Wychodzimy za chwilę. Idziesz z nami?
- Raczej nie. Skorzystam z chwili spokoju i planuję odespać minioną noc – wyszczerzył się najprawdopodobniej na wspomnienie jego, Olity i Shannona klubowego maratonu, w którym ja nie brałam udziału.
- Tak, Braxton mi wyjawił przy śniadaniu, że to Wy byliście tymi idiotami, którzy o 5 rano obijali się o ściany hotelowego korytarza próbując dotrzeć do swoich pokoi, wyjąc jednocześnie Staying Alive Bee Gees...
– Ja się o nic nie obijałem! I to nie było wycie tylko profesjonalny sopran – roześmiał się głośno.
- Jeśli już to falset – poprawiłam go.
– Nie czepiajmy się szczegółów. Lecę. To do później! - zniknął szybko za drzwiami. Ah, ha, ha, ha, stayin' alive, stayin' aaaaaalive... - uśmiechnęłam się pod nosem słysząc jeszcze przez chwilę za ścianą Milicevica, choć tak naprawdę nie trudno byłoby jego śpiew pomylić z dźwiękami wydawanymi przez zarzynane koty.
Znowu zostałam sama i znowu niewiele brakowało bym zasnęła. Braxton chyba dziergasz te ubrania na drutach. Słysząc lecącą w łazience wodę i podśpiewującego Olitę, wstałam i otwierając ponownie drzwi balkonowe wyszłam na taras chcąc zaczerpnąć nieco powietrza. Świeciło bardzo mocne słońce, które prawdopodobnie byłoby nie do zniesienia, gdyby nie delikatny wiatr. Muszę przyznać, że Dania, kolejny kraj na trasie, miło nas zaskoczyła. Wszechwiedzący Internet grubo się mylił przekonując o chłodnych i deszczowych latach w tym kraju. Oparłam ręce na barierce i mocno się wychyliłam. Yes it's all false love and affection, You don't like me, You just want the attention. I'm not your toy, This isn't another girl meets boy – nuciłam fragment utworu La Roux, spoglądając na ruchliwą ulicę pode mną. Wisiałam tak przez chwilę przyglądając się miniaturowym przechodniom, licznym rowerzystom i wolno przemykającym samochodom.
- Życie Ci niemiłe? - usłyszałam za plecami znajomy głos.
Odwróciłam się, ale za mną nikogo nie było. Aż tak bardzo potrzebuję snu czy zaczyna mi do reszty odbijać? Rozejrzałam się dokoła i dopiero nieśmiało zaglądając na balkony obok dostrzegłam siedzącego z książką na kolanie Jareda. Przez chwilę zastanawiałam się jak mnie dostrzegł, skoro po pierwsze balkony oddzielone były matowymi luksferami, a po drugie jego wzrok uparcie śledził tekst lektury.
- Idziemy – Braxton gwałtownie złapał mnie za rękę i wciągnął do pokoju – Tomislav tu był?
- Ała! – skrzywiłam się – Tak był, przyniósł Ci kawę.
- Świetnie! To ruszamy na podbój Kopenhagi! – chwycił kubek i skierował się do wyjścia – A Jaredem się nie przejmuj, to minie.

Nasza wyprawa przebiegła bez większych zakłóceń. Pomijając grupę dziewcząt czekających pod hotelem i nalegających na zdjęcia, reszta spaceru i biegania po sklepach minęła nam w absolutnym spokoju. Właściwie nie byłam miłośniczką zakupów, przesiadywania w przymierzalniach i targania toreb. Potrzebowałam jednak uciec z hotelu a jednocześnie czymś się zająć. Jakby się uprzeć to może nawet potrzebowałam uzupełnienia swojej garderoby? Pakowanie się w ostatniej chwili nie było moją najmocniejszą stroną i nawet rady Natalii nie uchroniły mnie przez zapomnieniem kilku ważnych rzeczy. Braxton okazał się całkiem dobrym doradcą i towarzyszem, dzięki czemu popołudnie upłynęło nam bardzo przyjemnie. Tak samo jak kilka chwil spędzonych z nim poprzedniego dnia. Nie wiem czy to rosnąca zażyłość między nami czy izolujący się Jared, sprawiły, że zaczęliśmy spędzać razem więcej czasu. Braxton był ze mną na wywiadach i sesjach chłopaków, choć sam nie brał w nich udziału, a wieczór, nim wyciągnęli go do klubu, przesiedzieliśmy na balkonie rozmawiając. Wszystko to było mi bardzo na rękę, zaczynałam czuć się swobodniej i pewniej.
W drodze powrotnej z galerii handlowej zaopatrzyliśmy się w mrożone napoje i urządziliśmy sobie spacer najpierw wzdłuż portu, potem przez miasto. Usiedliśmy pod fontanną Gefion, która po prostu mnie zauroczyła.
- Braxton – zaczęłam, dłubiąc słomką w kubku – Właściwie jak wyglądała cała sprawa ustalania mojego wyjazdu z Wami?
- Jakiego ustalania? – spojrzał na mnie zdziwiony.
- Pytam jak to Jared rozegrał – powiedziałam niepewnie - Przyszedł do Was, zapytał i wszyscy tak z marszu się zgodzili na obecność zupełnie obcej osoby? – sprecyzowałam.
- Przyszedł i powiedział, że jedziesz z nami w trasę – Olita podparł się na łokciach wystawiając głowę ku słońcu.
- Tak po prostu?
- Tak po prostu. Jeśli chodzi Ci o to czy pytał mnie o zdanie, to nie, nie pytał. Oznajmił, że dołączysz do nas za kilka dni.
- Żartujesz? – nie kryłam zaskoczenia – I dla Ciebie to jest normalne? To, że się z Wami nie liczy?
- Wiem, że z Tomo i Shannonem dyskutował na ten temat. Tak jak zawsze, gdy chodzi o ważne kwestie zespołu. Natomiast do mnie i do Tima przyszedł i powiedział, żebyśmy byli gotowi na Twój przyjazd – widząc zapewne mój wzrok pełen dezaprobaty, dodał – Laura, to nie jest sprawa tego, że się z nami nie liczy. 30 Seconds to Mars to przede wszystkim ich trójka, my im jedynie towarzyszymy, chyba zdążyłaś zauważyć. Nie muszą z nami ustalać takich rzeczy. Dla mnie nie było w tym nic dziwnego. Jeśli coś było dla mnie dziwne to jego determinacja. Shannon nie był do końca przekonany do zabierania w trasę obcej osoby, ale Jared się uparł.
- Często się tak upiera?
- Zależy o co dokładnie pytasz. Jest perfekcjonistą. Walczy podczas, gdy inni już dawno by przestali. Lubi doprowadzać sprawy do końca. Końca takiego, jaki sam sobie wcześniej założył. To akurat z jednej strony czasami bywa męczące, ale z drugiej jest niezwykle inspirujące. Ma w sobie niewyobrażalne pokłady wiary, potrafi Cię zmotywować, kiedy wydaje Ci się, że nic już nie można zrobić. Sprawia, że docierasz do nieznanych obszarów samego siebie, przekraczasz granice własnej wytrzymałości. W muzyce i sztuce w ogóle, to bardzo ważne. A co do tego uporu, myślę, że on po prostu lubi dostawać to, czego chce – uśmiechnął się wstając.
Przez chwilę ostatnie zdanie odbijało się echem w mojej głowie, rodząc przy okazji pytania czego właściwie mógł chcieć Jared i czego może chcieć teraz.
- Ziemia do Laury! Idziemy? – Braxton pomachał mi ręką przed twarzą. Wstałam z jego pomocą i wytrzepałam spodenki z brudu, który potencjalnie mógł na nich zostać po siedzeniu na betonowych schodkach.
- Powinno Ci schlebiać, że chciał właśnie Ciebie – dodał nagle, gdy oddalaliśmy się już od fontanny.
- Słucham? – zapytałam jakbym nie usłyszała. Albo nie chciała usłyszeć.
- Jared. Powinnaś się cieszyć, że Cię wybrał. Widzę Twój dystans do tego wszystkiego i naprawdę bardzo go cenię. Nie zniósłbym chyba towarzystwa osoby skaczącej wokół nas jak naspeedowana pchła. Niesamowity jest spokój i skupienie, z jakimi wykonujesz swoją pracę. Żadnego napięcia, żadnego stresu.
- Proszę Cię... – powiedziałam lekko skrępowana.
- Brakuje mi jedynie... – zastanowił się - ...radości. Laura, pomijając cały dystans, całą naturalność, z jaką podchodzisz do bycia tutaj i przebywania z nami. Czasami mam wrażenie, że Ty się nie cieszysz, a uważam, że powinnaś. Nieskromnie mówiąc, jest to jednak pewnego rodzaju wyróżnienie – pokiwał głową robiąc zabawnie zuchwałą minę.
- Cieszę się, naprawdę. Może tego nie okazuję, ale się cieszę. Potrzebuję też więcej czasu, by czuć się tu swobodniej.
- Z każdym dniem będzie łatwiej – poklepał mnie po ramieniu – Ja na przykład bardzo się cieszę – wyprzedził mnie i idąc tyłem, zwrócony twarzą do mnie szeroko się uśmiechnął – Jesteś takim... przyjemnym dodatkiem. Wiesz, my się wszyscy tu dobrze znany, szanujemy i naprawdę lubimy, ale zdecydowanie potrzeba nam było trochę świeżości.
- Przez chwilę poczułam się jak zapachowa miętowa choineczka do samochodu – uśmiechnęłam się – To miłe, co mówisz.
- Wiesz, ja w ogóle jestem miły! – puścił mi oko.
- Zaraz będziesz nie tylko miły, ale i poobijany – wskazałam na latarnię, na którą mało by brakowało, a by wpadł.
Nasz beztroski spacer i rozmowę przerwał dźwięk telefonu Braxtona. Zasłaniając głośnik, wyszeptał, że to Emma. Zbliżała się pora obiadu, a tuż po niej zaplanowane na wieczór wywiady.

Następnego dnia czekał mnie pierwszy koncert plenerowy na międzynarodowym Top Rock Festival. Siedzieliśmy z Olitą na trawie w otoczeniu jego brzdąkania na gitarze. Postanowiłam wziąć sobie do serca jego radę. Nie przyjechałam tu przecież, żeby spędzać dnie na myśleniu i analizowaniu każdej chwili. Ten wyjazd kiedyś się skończy, czas zacząć czerpać z niego radość. Atmosfera miasteczka festiwalowego tylko spotęgowała mój pozytywny nastrój. Pogoda jak na zamówienie, mnóstwo radosnych ludzi, którym w oczekiwaniu na muzyczne gwiazdy wieczoru, nie brakowało atrakcji. Postanowiłam nieco rozszerzyć swoją działalność i pobiegałam wśród śmiejącego się, tańczącego i śpiewającego tłumu, próbując uwiecznić chwile wyjątkowe zarówno dla nich, jak i dla mnie.
Wracając na backstage, gdzie siedziała reszta zespołu w towarzystwie innych muzyków, którzy czekali na swój występ albo mieli go już za sobą, w drodze do namiotu gastronomicznego zobaczyłam idącego Jareda. Sama nie wiem co kierowało mną, gdy się do niego odezwałam. Może atmosfera ciszy stawała się coraz bardziej męcząca? A może była to coraz bardziej męcząca nieświadomość, z czego ta cisza wynika.
- Co się z Tobą dzieje? – zapytałam, gdy prawie nie zareagował na moje pytanie o jego samopoczucie – Tak się nie będziesz odzywał przez kolejne tygodnie? Nic nie powiesz?
- Idź sobie? – spojrzał na mnie i uniósł brwi.
- To było naprawdę miłe – westchnęłam.
- Laura zdecyduj się.
- Na co mam się zdecydować? – podniosłam ton.
- Na to, czego chcesz! Przeczysz sama sobie! – niemalże krzyknął, po czym przysunął się bliżej i mówiąc nerwowym półszeptem dodał - Najpierw przychodzisz do mnie do pokoju, odstawiasz całą tę scenę na łóżku, naskakujesz na mnie mówiąc, bym z Tobą nie igrał, a gdy się odsuwam, to jesteś zdziwiona i niezadowolona, że zmieniłem swoje zachowanie! O co Ci chodzi?
- Przepraszam bardzo, chyba odrobinę zniekształcasz rzeczywistość – zirytowałam się.
- Ja zniekształcam rzeczywistość? Ja? – znowu podniósł ton wskazując jednocześnie palcem na siebie.
- Tak Ty!
- Proszę Cię... – prychnął i chciał odejść.
- Nie! – zatrzymałam go – Powiedziałam, żebyś przestał ze mną pogrywać, a Ty nagle przestałeś się do mnie odzywać. Ze skrajności w skrajność, jakby nie było nic pośrodku! Jakby nie mogło być normalnie! Oczywiście otwarcie tego nie przyznasz, ale złościsz się o tę scenę w pokoju jak małe skrzywdzone dziecko. Nie rozumiem jednak dlaczego? Zrobiłam dokładnie to samo co Ty wobec mnie kilkukrotnie. Oko za oko, panie Leto. Chciałeś gry, to ją dostałeś, teraz widzisz jak można się z tym czuć.
- Laura... – pokręcił głową i przetarł dłonią twarz – To nie było to samo. Ja z Tobą pogrywałem? Chyba sobie drwisz. Masz na myśli kilka zaczepek, kilka zdań, w których jakby się uprzeć, to można by znaleźć podtekst i aluzję? I równasz to z tym, co odstawiłaś wpadając wtedy do mnie do pokoju i rzucając się na mnie na łóżku? – przeszył mnie spojrzeniem a ja czułam jak zawstydzam się w środku, nie wiem czy bardziej z powodu tego spojrzenia czy z powodu tego, o czym wspomniał - Twoje zagranie było zaplanowane, zrobiłaś to z premedytacją. Weszłaś, świetnie się bawiłaś i wyszłaś. Wymyśliłaś to sobie, żeby coś mi pokazać czy udowodnić, cholera wie co.
- Żeby Ci pokazać jak to jest i dać jasno do zrozumienia, że nie jestem osobą, z którą można się tak bawić!
- Acha... - uśmiechnął się ironicznie i chwilę milczał – A nie przyszło Ci do głowy, mistrzyni w odczytywaniu emocji i rozumieniu wszystkich wokoło, że z mojej strony może to nie była zabawa? – zapytał i przez chwilę mi się przyglądał.
- Słucham? – skrzywiłam się.
- Chyba słyszałaś. Nawet nie wzięłaś tego pod uwagę. Założyłaś sobie z góry, jaki jestem i jak to źle chcę się wobec Ciebie zachować. Nie próbowałaś nawet poczekać, bym pokazał Ci to sam. Zastanawiam się tylko dlaczego? Odrzucam teorie o wpływie mediów, nie jesteś raczej osobą, która ślepo wierzy w bzdury wypisywane na mój temat w gazetach. Zresztą jak podejrzewam, nawet nigdy ich nie czytałaś – lekko się uśmiechnął, co odwzajemniłam robiąc głupią minę – No właśnie. Po prostu wygodnie Ci było założyć, że z Tobą pogrywam. Wygodnie Ci było założyć, że nie kryje się pod tym nic szczerego.
- Co Ty wygadujesz... – odwróciłam wzrok zmieszana – To była zabawa, wszystkie te aluzje, spojrzenia, słowa. To była Twoja zabawa, Jared.
- Skoro tak twierdzisz, okey. Skoro wiesz lepiej, okey – wzruszył ramionami - Zastanów się tylko – podszedł bliżej i wbił mi palec w klatkę – Przed czym, zachowując się w taki sposób, tworząc własne teorie i zakładając co inni czują albo raczej czego nie czują, przed czym próbujesz się uchronić? – zmarszczyłam brwi na jego słowa i przygryzłam usta - I Ty mi mówisz o zniekształcaniu rzeczywistości? Myśląc za mnie i wciągając mnie w grę, którą chciałaś sobie i światu udowodnić, jaka to jesteś silna? Może jesteś. Jednak jeśli jesteś taka pewna słuszności, co do tego, co wtedy zrobiłaś, to czemu od dwóch dni przeszywasz mnie wzrokiem próbując zrozumieć moją reakcję? Jeśli jesteś taka silna i pewna siebie, czemu mam wrażenie, że próbujesz to wszystko naprawić?
- Jared... – powiedziałam cicho.
- Laura, gdybyś była przekonana, że masz rację, że masz rację co do mnie, że masz rację co do siebie, że masz rację co do tego jak się zachowałaś... Gdybyś była co do tego przekonana, to widząc zmianę mojego zachowania, widząc to, że przestałem z Tobą rozmawiać, że się odsunąłem, skakałabyś z radości i uśmiech nie schodziłby Ci z twarzy, bo chyba o to Ci chodziło, nie? A ja nie zauważyłem ani jednego ani drugiego. Także pomyśl o tym, mała... – rzucił i wycofując się przyglądał mi się z dumą, stojącej na środku przejścia i przez chwilę nie mogącej się ruszyć w żadną stronę. Miałam ochotę krzyczeć i tupać. Bardzo dojrzałe, biorąc pod uwagę, że chwilę wcześniej to Jaredowi zarzucałam dziecinne zachowanie.
Być może stałabym tak jeszcze, w osłupieniu albo ruszyła w jego stronę, chcąc mu odpowiedzieć. Być może... Gdyby nie dłonie, które nagle zakryły moje oczy. Wzdrygnęłam wytrącona z zamyślenia i już chciałam się odwrócić, gdy zesztywniałam jeszcze bardziej, czując dobiegającą zza mnie znajomą woń perfum. Modliłam się, by moje zmysły się myliły. Niestety, jak bardzo niedorzeczne by się to wydawało, nie miałam wątpliwości, że to on. Marcel.

***

Przede wszystkim – przepraszam. Przyznam, że przez ostatnie kilka dni czułam się, jakbym siedziała pod drzwiami własnego mieszkania i nie mogła do niego wejść – to tak metaforycznie w skrócie tłumacząc, czemu rozdział nie pojawił się o czasie i czemu nie było ze mną kontaktu.

Dziękuję, za te ponad 31 000 wejść, za komentarze pełne miłych słów, refleksji, przemyśleń, krytyki.
Dziękuję za to, że jesteście, to naprawdę ważne.

Rozdział jest, z długością taką, do jakiej Was przyzwyczaiłam ;) Uczucia jak zwykle mieszane, więc pozostawiam go Waszej ocenie. A teraz zabieram się za odpowiadanie na Wasze komentarze spod ostatniego mojego wpisu i za Wasze opowiadania - pięć dni nieobecności robi swoje.

Udanego weekendu, Moje Drogie.

PS Istnieje duże prawdopodobieństwo, że Wasze rozdziały nadrobię dopiero pod koniec czerwca. Mam nadzieje, że tak się nie stanie i że jednak w tym szale i pędzie znajdę kilka chwil na opowiadania, ale czas mnie goni, obowiązków nie maleje, dlatego wolę uprzedzić, gdyby kogoś martwiło moje milczenie. Jedno mogę obiecać – wrócę i nadrobię wszystko.