Rozdział dwudziesty siódmy

Siedziałam na stole w garderobie machając nogami i bawiąc się bransoletkami na nadgarstku. Myślałam o koncercie, który kilkadziesiąt minut wcześniej się skończył. Mallena – Szwedka, którą poznałam, od razu po koncercie musiała wracać do domu. Chłopaki mieli spotkanie z Echelonem. Po zrobieniu zdjęć i porozmawianiu z kilkoma osobami wróciłam do garderoby.
- Czyli Ci się nie podobało? – z zamyślenia wyrwał mnie głos Tima. Podniosłam głowę. Nawet nie wiem, w którym momencie wszedł do pomieszczenia. Stał przede mną i pijąc z butelki wodę spoglądał w moją stronę.
- Dlaczego tak myślisz? – przechyliłam lekko głowę.
- Sądząc po Twojej minie... – odrzekł zakręcając nakrętkę i rzucając butelkę na sofę. Byliśmy sami. Reszta zespołu prawdopodobnie wciąż rozmawiała z ludźmi, którzy czekali na nich po koncercie – Nie wyglądasz na zadowoloną.
- Nie o to chodzi... – zaczęłam, zakładając włosy za ucho. Przyciągnęłam miskę z pokrojonymi plastrami ananasa i chwytając jeden zaczęłam go obracać na palcu – Podobało mi się.
- No naprawdę mnie przekonałaś! Ten entuzjazm mówi wszystko!– roześmiał się siadając na sofie zakładając nogę na nogę.
- Wiesz... Naprawdę mi się podobało – powtórzyłam i przez chwilę się zamyśliłam wracając do widoku chłopaków na scenie i wypełnionej po brzegi sali - Koncert był niesamowity. Trudno mi ogarnąć rozumem tę energię, którą przesiąknęło powietrze. To porozumienie, które na te kilka godzin wytworzyło się między zespołem a publicznością. To zawsze robi na mnie wrażenie. Jakby za drzwiami skończył się świat, jakby nic poza tymi dźwiękami nie istniało – pokiwałam głową i odgryzłam kawałek owocu – Jeszcze nie zdążyłam ochłonąć i tego wszystkiego poukładać w głowie.
- Teraz to rozumiem! – roześmiał się – Faktycznie, w momencie, w którym stoisz na scenie, nie istnieje nic poza nią – powiedział opierając głowę.
- Wiem i bardzo Wam tego zazdroszczę – powiedziałam zaciskając lekko usta.
- Czego nam zazdrościsz Cukiereczku? – do pomieszczenia wpadł niemalże w podskokach Braxton.
- Tych piszczących pod sceną nastolatek, które jeszcze przed chwilą nie mogły się od Ciebie odkleić – puściłam mu oko.
- Laura, Ty od tylu lat robisz zdjęcia na takich występach, to chyba nie powinno to wszystko już robić na Tobie wrażenia, nie? – Tim kontynuował wątek naszej rozmowy. Braxton stanął naprzeciwko mnie i wyjmując kawałek ananasa zaczął się w niego wgryzać. Przyglądał mi się jakby czekał na moją odpowiedź.
- Tim i kto to mówi? Stałeś na scenie pewnie setki razy grając te same numery i nie powiesz mi chyba, że stało się to rutyną, podczas której nic nie czujesz?
- Faktycznie, nie powiem – lekko się uśmiechnął.
– Właśnie – przytaknęłam – Wciąż robi to na mnie wrażenie. Teraz bardziej niż zwykle. Do tej pory wchodziłam na fosę tuż przed koncertem albo w jego trakcie, wykonywałam swoją pracę i wychodziłam. Oczywiście nie chodzi o to, że podchodziłam do tego czysto technicznie, nie zwracając uwagi na muzykę. Zawsze na nią zwracałam uwagę i zawsze możliwość robienia tego sprawiała mi ogromną radość i satysfakcję. Chodzi o to, że tutaj z Wami jest trochę inaczej niż do tej pory – do pokoju wszedł Tomo i bez słowa rzucił się na sofę obok Tima. Spuściłam głowę i zaczęłam palcami rysować linie na brzegu stołu - Dopiero dzisiaj, kiedy doświadczyłam bycia w Wami przed koncertem, w jego trakcie i po nim, zdałam sobie sprawę, że decydując się na ten wyjazd, staję się częścią tego wszystkiego. Waszego życia. Widzę Waszą ekscytację, Wasz stres przed występem, widzę Wasze emocje na scenie, nerwy i dyskretne znaki, gdy coś pójdzie nie tak, słyszę rozmowy po koncercie, o tym co się udało, a co nie, słyszę jak analizujecie występ, oceniacie publiczność i siebie. Możliwość uczestniczenia w tym, o czymś mi przypomniała. Stąd ta moja mina, która kazała Ci myśleć, że mi się nie podobało. Naprawdę mi się podobało i uważam, że macie niewyobrażalne szczęście mogąc tak żyć, być częścią tej rodziny, tworzyć tak wyjątkowe wieczory, w pewien sposób czynić życie innych ludzi piękniejszym, choćby na chwilę, mieć tak zgrany zespół, który jest razem nie tylko na scenie, ale także poza nią. Po prostu Wam tego zazdroszczę. Ale bez obawy, w taki zdrowy sposób... Nie mam zamiaru w przypływie tej zazdrości rzucać się na scenę i wyrywać Wam instrumenty z rąk – uśmiechnęłam się i podniosłam głowę spoglądając na chłopaków. Nadal leżeli na sofie, Tim ze wzrokiem wbitym we mnie, Tomo z głową na oparciu i zamkniętymi oczami, Braxton stał nieruchomo z ananasem w buzi – Zaraz się udusisz – stuknęłam go palcem w klatkę.
- O czym Ci to przypomniało? – zapytał bełkotliwe Olita usilnie starając się, by jedzenie nie wypadło mu z ust.
- O tym, że kiedyś też byłam częścią takiego życia. I że chyba za tym tęsknię... – powiedziałam cicho i niepewnie.
- Chcesz powiedzieć, że byłaś gitarzystą rockowego zespołu? I że też nie mogłaś opędzić się od piszczących nastolatek? – Tomo podniósł głowę, co pozwoliło mi ujrzeć jego szeroki uśmiech.
- Tak, dokładnie! – skierowałam wskazujący palec w jego stronę - I też czasami zdarzało mi się nie zdążyć z wejściem w muzykę i nie zgrać się z resztą zespołu. Mądralo! – odpowiedziałam z satysfakcją w głosie i uśmiechnęłam się równie szeroko.
- Ej, ej! Nikt nie zauważył! – oburzył się – Zauważyłaś? – powiedział ciszej mrużąc oczy i prostując się na sofie – Cholera!
- Nie stresuj się, to było ledwo słyszalne i zauważalne – klepnął go Tim w ramię – Więc jakiego życia dokładnie byłaś częścią? – zwrócił się do mnie.
- Słuchajcie. Nie myślicie chyba, że mając rodziców spędzających średnio dwadzieścia godzin na dobę w teatrze i niemalże właśnie w nim wychowujących swoje dzieci, udałoby mi się uniknąć stania się jego częścią?
- Nie rozumiem. Przecież jesteś prawnikiem. Robiącym wprawdzie zdjęcia na głośnych, brudnych, rockowych koncertach, ale prawnikiem! – powiedział Tim.
- Co dla mnie wciąż jest w sumie dosyć dziwnym połączeniem – skrzywił się Tomo.
- Trochę, ale nieważne. Chcesz mi powiedzieć, że do tego jeszcze zajmujesz się teatrem? – dokończył ze zdziwieniem i jakby niedowierzaniem Tim.
- Nie, nie zajmuję się. Teatr był przed pójściem na studia. Dlatego powiedziałam, że tęsknię za tym. Tęskni się raczej za czymś, czego nie ma, prawda? Nie jestem już jego częścią, choć on pewnie zawsze we mnie będzie, zbyt mocno tym przesiąknęłam. Jakiejkolwiek drogi życiowej bym nie wybrała... Zawsze tu będzie – przyłożyłam dłoń do klatki piersiowej.
- Więc dlaczego to nie on jest Twoją drogą życiową? – zapytał Braxton z taką lekkością i swobodą, niemalże wzruszając ramionami, nie mając jednocześnie zielonego pojęcia, że tym pytaniem dotrze do najgłębszych zakamarków mojej duszy.
- Tak się po prostu stało... – odpowiedziałam wymijająco - Wystarczy tych pytań! – zeskoczyłam energicznie ze stołu – Przejdę się i poczekam na Was na zewnątrz – Odwróciłam się i chcąc wyjść w drzwiach ujrzałam stojącego Jareda z założonymi rękami. Przez chwilę przemknęło mi przez myśl, by zapytać jak długo tak stoi i ile z tej rozmowy słyszał, ale jego nic nie mówiący wzrok szybko odwiódł mnie od tej myśli – Przepraszam.
Minęłam go i przemierzając korytarz wyszłam na zewnątrz.

Dochodziła północ, na dworze było coraz chłodniej. Prawie nieoświetlony plac na tyłach klubu sprawiał wrażenie niczym wyciętego z opowiadań Stephena Kinga. Betonowy podjazd, schody z odpadającymi płytkami, metalowe barierki i kraty w oknach. Wyjątkowego klimatu dodawał wielki kontener na śmieci. Kilka latarni, których żywot chyba zbliżał się ku końcowi rzucało mętne światło na otaczający mnie teren. Gdyby nie osoby z ekipy kręcące się przy busie i ochroniarz przy bramie, prawdopodobnie zwiałabym stamtąd w obawie przed utratą życia. Usiadłam na parapecie jednego z okien, oparłam głowę o ścianę i zamknęłam oczy. Słyszałam swoje spokojne oddechy wśród otaczającej mnie ciszy, przerywanej jedynie co chwila głosami z oddali. Podejrzewałam, że ten wyjazd może okazać się próbą sił, zmierzeniem się z przeszłością. Podejrzewałam to i bałam się tego. Nie przewidziałam jednak tego, że może być to dla mnie tak trudne i że ja mogę się okazać w tym wszystkim tak słaba. A przede wszystkim – nie przyszło mi do głowy to, że najtrudniejsza próba powrotu do przeszłości i stanięcia twarzą w twarz z tym, przed czym uciekałam, dopiero nadejdzie.

***

Puk puk! Jest tu ktoś jeszcze?
Wybaczcie tak długie milczenie, ale mam w życiu rzeczywistym istne this is war, które potrwa do końca czerwca. Rozdział jest krótki, ale tylko dlatego, że postanowiłam go mocno przyciąć. Być może nie dzieje się w nim nic ciekawego, ale powiem Wam tylko, że to cisza przed burzą ;) Wszystko w kolejnym rozdziale, który jest prawie gotowy i pojawi się na dniach.