Rozdział dwudziesty pierwszy

- Jared, Jared! Tutaj! – zaczęłam trzepotać dłońmi parodiując rozwrzeszczane fanki, które przez ostatnie 15 minut tuż przed wejściem na lotnisko oblepiały chłopaków. Dotarliśmy na nie dosyć szybko i mieliśmy sporo czasu do odprawy. Zrobiłam im trochę zdjęć, po czym usiadłam pod ścianą i wysłałam kilka wiadomości dając znać bliskim, że żyję i mam się nienajgorzej. Na szczęście nie musiałam kłamać. Po nieciekawym początku spodziewałam się, że atmosfera nie będzie należała do najsympatyczniejszych. Jednak droga z hotelu na lotnisko, którą spędziliśmy w busie uświadomiła mi, że poranna kłótnia wszystkim wyszła na dobre. Chłopaki zachowywali się jakby nic się nie wydarzyło, ja też wolałam nie wracać do tego tematu. Wprawdzie Shannon ewidentnie trzymał mnie na dystans i daleko mu było do sposobu, w jaki traktował mnie Braxton czy Tomo, ale zreflektował się propozycją wspólnie spędzonego wieczoru, podczas którego mieliśmy przepić moje pieniądze. Sprzeciwy z mojej strony na nic się zdały. Zostałam przegłosowana przez pięciu mężczyzn i jedną kobietę. Właściwie był to całkiem niegłupi pomysł – oni poznają mnie, ja poznam ich.
Jared podpierając się o moje kolano usiadł na podłodze obok mnie.
– Oh, Jared Leto mnie dotknął, już nigdy nie umyję tej nogi! Wiem! Najlepiej ją sobie odetnę i oprawię w ramkę!
- Ty to naprawdę jesteś stuknięta... – oparł głowę o ścianę, wyglądał na zmęczonego.
- Mówiłam Ci wtedy przez telefon, że wiele ryzykujesz zabierając mnie ze sobą, tak? Mówiłam. To co, chcesz już mnie odesłać z powrotem do Polski? – spytałam kładąc głowę na zgiętych kolanach i spoglądając w jego stronę.
- A ja powiedziałem wtedy, że jestem w stanie to ryzyko podjąć, tak? Powiedziałem. I zdania nie zmieniłem. Więc ani mi się śni gdziekolwiek Cię odsyłać. Przyda nam się taka wariatka – puścił mi oko i trącił swoim ramieniem o moje.
- Właściwie dlaczego?
- Co dlaczego?
- Dlaczego tu jestem? Dlaczego wpadłeś na ten pomysł? Dlaczego podjąłeś to ryzyko? – wyliczałam bawiąc się sznurówkami.
- Jesteś tu z prostego powodu. Potrzebowaliśmy kogoś takiego jak Ty. I ubiegając Twoje wtrącenie, że mogliśmy wziąć kogoś innego. Pewnie, że mogliśmy. Mogłem zadzwonić do co najmniej kilku fotografów, których znam dobrze i mam pewność, że by mnie nie zawiedli. Michael przyszedł do mnie powiedzieć, że musi wracać do Stanów jeszcze w Pradze, rano po imprezie w Operze. Miałem już dzwonić do mojego znajomego, kiedy wchodząc w ostatnio wybierane numery zobaczyłem szereg nieznanych mi cyfr. Ten numer, pod który w parku dzwoniłaś do swojej siostry. Wtedy przypomniałem sobie naszą rozmowę nad rzeką i to jak powiedziałaś, że wierzysz w to, że nic nie dzieje się bez powodu i że wszystko w życiu ma sens. Pomyślałem, że może wyjazd Michaela i poznanie Ciebie zbiegły się w czasie nie bez przyczyny. I że może to stało się po coś.
- Chcesz powiedzieć, że mój słowotok na ulicy, Twój atak złości w bramie, zderzenie z rowerem, szpital i zepsuty aparat były nam przeznaczone? – roześmiałam się – Ciekawa teoria. Trochę naiwna i naciągana, ale ciekawa.
Pokiwał lekko głową nic nie odpowiadając. Podciągnął swoje nogi, oparł na kolanach jedno przedramię i położył na nim swoją głowę tak, że znajdowała się naprzeciwko mojej.
- Masz zielone oczy? – zapytał zsuwając na chwilę swoje okulary.
- Zielone kocie oczy, tak samo jak Ty... – zanuciłam po polsku.
- Hę? – wydał z siebie dźwięk sygnalizujący, że nie zrozumiał.
- To fragment piosenki polskiego zespołu: Czas poplątał kroki, jest łagodny i beztroski, ma zielone kocie oczy, tak samo jak Ty* – przetłumaczyłam kawałek – Tak mi się to skojarzyło, kiedy zapytałeś o kolor.
- To jakie są?
- Teraz to raczej szaroniebieskie, bo jestem zmęczona. Kiedy jestem naprawdę zła robią się grafitowe. Lubię, gdy są zielone, przy silnych emocjach. Najbardziej zielone są kiedy płaczę albo gdy jestem szczęśliwa.
- Czy nawet kolor Twoich oczu nie może być normalny? Ciekawe. A moje są po prostu niebieskie! – roześmiał się.
- Po prostu niebieskie, a i tak podobno szaleje na ich punkcie połowa kobiet na tej ziemi – oparłam się o ścianę rozprostowując nogi.
- Tylko połowa? – udawał zawiedzionego – Mam nadzieje, że jesteś wśród niej.
- Pff! – wydałam z siebie ironiczne westchnięcie – Widzę, że skromność to dominująca cecha Twojego charakteru.
- Mam też wiele innych zalet. Zacząć wymieniać?
- Poczekaj, coś się chyba stało – zignorowałam jego wypowiedź spoglądając na Emmę, która znajdowała się kilkanaście metrów od nas. Skierował wzrok najpierw na nią a potem na mnie marszcząc brwi – Zobacz, coś jest nie tak, Emma jest zdenerwowana – wyjaśniłam.
- Nie zmieniaj tematu! – uśmiechnął się – Wszystko jest w porządku. Emma jak zawsze ma milion spraw do ogarnięcia, zawsze tak wygląda.
- Nie sądzę... – odpowiedziałam i już miałam wyjaśniać swoje obserwacje, gdy obiekt naszej rozmowy do nas podszedł.
- Idziemy na odprawę? – zapytał Jared do zbliżającej się Emmy.
- Nigdzie nie idziemy. Jest problem z samolotem. Lot będzie opóźniony – powiedziała spokojnie nie kryjąc niezadowolenia – Podobno mamy przynajmniej trzy godziny.
- Co takiego? – krzyknął wstając – Przecież mamy umówiony wywiad o 18!
Podniosłam się z podłogi i stanęłam obok nich.
- Co się dzieje? – podeszła do nas reszta zespołu.
- Jakaś niegroźna awaria samolotu. Macie wolne, idźcie coś zjeść. Dam Wam znać jak będzie czas wylotu. Pójdę jeszcze, może dowiem się czegoś więcej – powiedziała Emma do wszystkich zgromadzonych i zostawiła nas samych.
- Do cholery! Przecież mamy swoje terminy, nie ma wcześniejszego lotu? – Jared zdecydowanie nie był zadowolony.
- Stary wyluzuj, przesuniemy wywiad – Tomo klepnął go w plecy, na co Jared zmierzył tylko go wzrokiem.
- Przepraszam, mogę prosić o autograf i zdjęcie? – podeszła do nas młoda dziewczyna z kawałkiem kartki papieru kierując swoje słowa do wokalisty. Ten nawet na nią nie spojrzał – Jared? Czy mogę prosić o zdjęcie?
- Idę to załatwić – ruszył lekko potrącając dziewczynę, która stanęła jak wryta – Nie będę tu siedział trzy godziny!
- My chętnie zrobimy sobie z Tobą zdjęcie – Tomo próbował ratować sytuację z fanką obejmując ją ramieniem i podając mi jej aparat. Widziałam kątem oka jak Jared przedziera się gdzieś przez grupki stojących ludzi i podchodzi do okienka z informacją nerwowo gestykulując do siedzącej w nim kobiety.
- Proszę – zrobiłam zdjęcie i oddałam aparat dziewczynie, która chyba nie do końca była zadowolona z takiego obrotu sprawy, ale podziękowała i zostawiła nas samych.
- A ten frustrat co robi? – zapytałam spoglądając w kierunku, w którym znajdował się Jared.
- Przywyknij. Jak coś nie idzie po jego myśli to lepiej nie wchodzić mu w drogę – wyjaśnił Tim.
- Chyba, że jesteś jego starszym bratem! – rzucił Shannon i ruszył w stronę Jareda. Odwracając się do nas dodał – Idźcie coś zjeść, zaraz do Was dołączymy.
Popatrzyłam na chłopaków zdezorientowana, oni jednak byli niewzruszeni sytuacją i jak gdyby nigdy nic zaczęli kierować się do restauracji. Podążając za nimi widziałam tylko jak Shannon podchodzi do Jareda, odciąga go od okienka i łapiąc go na przedramiona coś próbuje mu tłumaczyć. Młodszy Leto miał wyrytą na twarzy wściekłość.
- Witamy w naszym świecie! Chodź! – Braxton pociągnął mnie na rękę.
Usiedliśmy wszyscy przy jednym stoliku. Wzięłam kolejną kawę nie mogąc się zdecydować na jedzenie, inni czekali na swój posiłek.
Po chwili kelnerka podała talerze.
- Nie jesz? Możesz wziąć trochę ode mnie – Braxton podsunął mi swój talerz.
- Laura oddała wszystkie pieniądze Shannonowi i teraz stać ją jedynie na kawę – powiedział Tomo zaglądając do mojego kubka.
- Dziękuję, nie jestem głodna – odsunęłam talerz Braxtona.
- Nie jadłaś śniadania, masz zjeść obiad. W tej chwili. Nie chcemy żebyś nam tu zeszła – Milicevic grzebał widelcem w swoim posiłku.
- Dobrze, zaraz cos sobie zamówię. Tato! – roześmiałam się i wstałam. Dlatego właśnie uwielbiałam swoją warszawską dorosłość. Nikt nie stał nade mną pilnując mojego jedzenia, nikt nie czepiał się o to, że potrafię przeżyć cały dzień o pięciu kawach i nikt nie zgłaszał zastrzeżeń do tego, że przez cały tydzień mogę jeść tylko budyń czekoladowy albo marchewki, bo akurat na to mam ochotę.
Poprosiłam o sałatkę grecką i wracając zobaczyłam zbliżających się do stolika braci Leto.
- Nie będziesz odstawiał szopek na lotnisku – Shannon mówił do Jareda przez zęby – Nie potrzebujemy kłopotów.
- Daj spokój. Może udałoby się coś wskórać! – wokalista nie dawał za wygraną.
Oparłam się o krzesło przysłuchując się rozmowie.
- Co się tak patrzysz? – zwrócił się do mnie w sposób, któremu daleko było do uprzejmości.
- Zastanawiam się czy już Ci przeszło. Nakrzyczałeś na kogoś, lepiej? Czy sam zabrałeś się za naprawianie samolotu? – prychnęłam.
- Bardzo śmieszne. Nic nie rozumiesz. Mamy swoje zobowiązania, a oni tak po prostu przesuwają lot.
- Nie nazwałabym tego tak po prostu. Lepiej chyba się spóźnić niż nie dolecieć w ogóle, nie sądzisz? Siadaj tu i odpuść. Nic nie zmienisz – zajęłam krzesło, drugie podstawiłam Jaredowi, z którego twarzy wciąż nie schodziło niezadowolenie. Tylko westchnął, ale posłusznie spełnił moją prośbę opierając łokcie na stoliku. Spojrzał na mnie i przewracając oczami pokazał mi język. Jak dziecko – pomyślałam.
W międzyczasie dołączyła do nas Emma, dostawiając sobie krzesło. Po chwili kelnerka przyniosła moje zamówienie.
- Błagam, tylko nie mów, że jesteś wegetarianką! – Tomo spojrzał na mój talerz.
- Nie jestem. A czemu miałabym być? – zdziwiłam się.
- Temu – wskazał palcem na moją sałatkę – Poza tym Jared też nie jada mięsa - wokalista pokiwał głową zabierając z mojego talerza kawałek sałaty.
- I? – zrobiłam zdziwioną minę - Co w związku z tym? – roześmiałam się - Jared robi awantury niewinnym pracownikom lotniska a ja nie. Jared ma penisa, to ja też mam go mieć? Nie wydaje mi się – odpowiedziałam wygrzebując z sałatki oliwki.
Młodszy Leto prawie się zakrztusił przeżuwaną właśnie zieleniną a Emma zachichotała pod nosem.
- W sumie to pewności nie mamy. Tomo zwraca się do Ciebie przecież jak do mężczyzny – Braxton się roześmiał.
- I awanturę też umiesz zrobić. Może nie na lotnisku, ale umiesz! – a jednak, Jared musiał mi wypomnieć poranek.
- Chodzi o to, że dziwnym trafem, przy moim bracie trzy czwarte kobiet nagle deklaruje, że od urodzenia są wegetariankami – wyjaśnił Shannon.
- Niech sobie deklarują co chcą. Niezbyt często, ale jadam mięso i nie planuję tego zmieniać – machnęłam widelcem.
- A widziałaś kiedyś jak zabijają krowę, żebyś Ty mogła zjeść to swoje mięso? – Jared spojrzał na mnie.
- Nie, ale widziałam jak patroszą świnię. Na własne oczy.
- Co? – wszyscy krzyknęli chórem.
- Mam dziadków na wsi. Jako dziecko spędzałam u nich każde wakacje. Na przykład co sobotę zabijało się kurę na niedzielny rosół. Potem babcia pół dnia siedziała w piwnicy i skubała tę kurę z piór, strasznie to śmierdziało. Raz dziadek źle odrąbał takiej kurze łeb i biegała po całym podwórku bez tego łba, a za nią mój dziadek z siekierą – roześmiałam się wracając wspomnieniami do tego widoku, wszyscy się skrzywili – No dobra, to akurat było trochę straszne.
- Jesteś bez serca! – Jared pokręcił głową z dezaprobatą.
- Przepraszam, przecież ja tych zwierząt nie zabijam. Na wsi to jest zupełnie normalne. Tam się tak żyje. Z tego, co sam sobie zasadzisz i wyhodujesz. I nikt nie uważa tego za bezduszne. Taka tradycja i podporządkowanie swojego życia naturze. Oczywiście teraz już z uwagi na postępy cywilizacji nieco się to zmieniło – wyjaśniłam.
- I bardzo dobrze – Jared uniósł dłoń do góry.
- Mniejsza o to – skwitowałam. Historia z kurą chyba im się nie spodobała. Widząc ich zniesmaczone miny zmieniłam temat - Emma a gdzie my właściwie teraz lecimy? – zapytałam kierując słowa do blondynki.
- Laura, Ty się chyba dogadasz się z Shannonem - roześmiała się – On też nigdy nie wie gdzie jesteśmy i dokąd zmierzamy.
- Jakbyś w ciągu jednego tygodnia zmieniała miejsce pobytu siedem razy też byś nie wiedziała – odpowiedział nabijając na widelec makaron.
- E, no o ile się nie mylę to Emma zmienia te miejsca pobytu razem z Wami, nie? I chyba ona to ogarnia – uśmiechnęłam się.
- Shannonowi jak zwykle to umknęło – wlepiła w niego oczy, po czym skierowała wzrok na mnie - Lecimy do Oslo, do Norwegii – wyjaśniła Emma – Wieczorem obgadamy sobie całą trasę.
- Co? – zdziwiłam się – Jared nic nie mówił, że będziemy w Norwegii! – spojrzałam na niego zszokowana, na co on tylko bezradnie wzruszył ramionami wciąż angażując się w wyjadanie mojej sałaty.
- A no będziemy, będziemy... Stevenson, musisz się chyba w końcu zapoznać z harmonogramem trasy – Tomo stuknął mnie w ramię.
- Stevenson to musi przede wszystkim teraz gdzieś zadzwonić – powiedziałam wstając od stolika – Przepraszam Was na chwilę. Pilnujcie kawy, zaraz wracam.
Odeszłam kilka metrów i wybrałam numer. Odbierz proszę, odbierz...
- Halo? – usłyszałam w słuchawce niepewny męski głos.
- Zgadnij gdzie jestem i zagadnij gdzie będę jutro! – krzyknęłam radośnie, po czym nie czekając na reakcję dodałam – Jak wszystko dobrze pójdzie to już dzisiaj będę w Oslo! Także rezerwuj jutro dla mnie czas. Jak dotrę na miejsce to wyślę Ci namiary na hotel.
- Jak to? – mój rozmówca był wyraźnie zaskoczony.
- Tak to. Widzimy się jutro, cokolwiek by się nie działo – odpowiedziałam
- Pewnie... Wieki Cię nie widziałem...
- Stęskniłeś się, co? Jesteśmy w kontakcie. Musze kończyć! – powiedziałam widząc wstających od stolika moich towarzyszy podróży.
Opierając się o ścianę uśmiechnęłam się do siebie na myśl o spotkaniu. Przyłożyłam telefon do klatki piersiowej i liczyłam w myślach, ile to już lat minęło...

* fragment utworu Comy 100 tysięcy jednakowych miast

***

Jak obiecałam, tak zrobiłam. Pierwszy raz chyba miałam takie opory przed publikacją, ale pomyślałam, że im szybciej pojawi się ten rozdział, tym szybciej będą mogły się pojawić kolejne.

Do wszystkich sceptyków i niedowiarków ;) Motyw z kolorem oczu i historia z kurą oparte są na faktach – co więcej, są to wątki wręcz autobiograficzne ;D

Zaszła mała zmiana w profilu i pierwszej notce Od Autora – możecie zajrzeć.

Na potrzeby tego bloga założyłam gadu, także jeśli ktoś woli być powiadamiany tą drogą, to może się odezwać. Oto numer: 35173190

PS W rozdziale 20 przeszliście samych siebie – liczbą wejść, komentarzy, miłych słów, uwag i wywoływania radości u mnie. Coś niesamowitego.

Koniec ogłoszeń parafialnych ;) Do następnego!
I trzymajcie kciuki – przede mną 12 godzin na nogach po nieprzespanej nocy. Życie jest piękne ;)