Rozdział dziewietnasty

Tło muzyczne: TUTAJ

Laura, jesteś mistrzynią. Nie do końca normalną, ale mistrzynią – myślałam wsiadając do samolotu. Dzień był, delikatnie mówiąc, zwariowany. Bieganie po sklepach, bank, kantor, odwiezienie Goldena, ostatnie dopakowywanie.
Cudem udało się zdążyć na ostatni samolot do Helsinek. Kiedy już w nim usiadłam, mogłam wreszcie odetchnąć. Słuchając Aerosmith Fly Away From Here przyglądałam się Warszawie, którą zostawiałam na najbliższe kilkadziesiąt dni. Pierwszy przystanek – Finlandia.
„Widzimy się po koncercie” – odczytałam wiadomość od Jareda stojąc w łazience na lotnisku w Helsinkach. Ich występ miał się zaraz zacząć. Nie musiałam się specjalnie spieszyć, dostałam instrukcje od Jareda, że tego dnia mam zdążyć przede wszystkim na pokoncertowe spotkanie z fanami. Ponad dziesięciostopniowa różnica temperatur między Polską a Finlandią zmusiła mnie do zmiany ubrania. Założyłam spodnie i długi rozpinany sweter. Stanęłam przed lustrem oglądając się z każdej strony. Najdłuższe kosmyki włosów, których niestety nie zdążyłam przed wylotem podciąć, sięgały mi do połowy pleców. Związałam je dla wygody stwierdzając przy okazji, że przydałoby się odświeżyć kolor. Pod wpływem słońca niewiele miał już wspólnego z czekoladową praliną, do której miesiąc wcześniej namówił mnie mój fryzjer.
Zebrałam wszystkie swoje rzeczy i ruszyłam w celu znalezienia taksówki i dostania się pod halę. Po południu dostałam wszystkie dane dotyczące miejsca koncertu i noclegu. Podałam adres taksówkarzowi i pojechaliśmy.
Wygramoliłam się z samochodu próbując poradzić sobie z dwiema walizkami, laptopem, aparatem na szyi i podręczną torebką. Stanęłam i rzuciłam okiem na napis Jäähalli. To tutaj. Pod halą była garstka ludzi, którzy raczej kręcili się tam bez celu, niż przyszli na koncert. Sądząc po docierających z wewnątrz budynku dźwiękach na pewno już trwał.
Znalazłam tylne wejście, którym miałam dostać się do środka. Stał przy nim rosły ochroniarz.
- Dzień dobry, Laura Kuligowska, jestem fotografem – dyszałam.
- Kto? – nadstawił ucha.
- Laura Kuligowska – wzięłam głęboki oddech i powiedziałam powoli – Powinnam być na liście, jestem fotografem – wyciągnęłam dowód i mu pokazałam, ale tylko rzucił z daleka okiem.
- Mhm... – pokiwał głową.
- Prosto z lotniska przyjechałam – wyjaśniłam widząc, jak spogląda na moje bagaże.
- Nie ma Pani na liście – powiedział przejeżdżając palcem po podkładce z kartką.
- Jestem, jestem. Może nazwisko Pan źle sprawdza – chciałam wyciągnąć rękę po to, co trzymał, ale odchylił się.
- Zaraz zaraz, młoda damo.
- Muszę szybko wejść, już jestem spóźniona – wyjaśniłam poprawiając spadającą torbę z laptopem.
- To, ze jesteś spóźniona to prawda. To, że musisz wejść już niekoniecznie – odpowiedział z pełną powagą.
- Słucham? Muszę. Jestem umówiona z chłopakami i ...
- Nie jesteś pierwszą, która tak twierdzi – przerwał mi uśmiechając się złośliwie.
- Co? – spojrzałam skrzywiona – Nie, nie jestem żadną fanką. Mam dla nich pracować, od dziś.
- Pracować? – roześmiał się – Ciekawe co to za praca...
- Człowieku, mówię Ci, mam robić zdjęcia – zirytowana podniosłam do góry aparat - Dlatego jak najszybciej muszę tam wejść. Mogę zobaczyć listę?
- Nie, nie możesz. Nie ma Cię na liście, więc nigdzie nie wejdziesz.
- Świetnie. To może niech Pan zawoła kogoś z ekipy, managera, kogokolwiek, oni będą wiedzieli kim jestem – powiedziałam, a ochroniarz obejrzał się za siebie.
- Nie widzę nikogo z ekipy. Przykro mi.
Cholera. Jak to możliwe, że nie ma mnie na liście? Miałam być! Jared pisał, że będę! Zapomnieli? A może to był jeden wielki żart? Może ktoś źle podał moje dane? Do głowy wpadł mi pewien pomysł i była to moja ostatnia deska ratunku.
- A może Steve... – odchrząknęłam – Steve Robinson?
- Steve? – zmierzył mnie wzrokiem – A to nie jest męskie imię przypadkiem?
- Takie trochę męskie, trochę żeńskie. Wie Pan, czasy takie.
- Steve... – spojrzał na swoją listę – Jest Steve Robinson.
- Właśnie... To ja! – krzyknęłam wyszczerzając zęby – Oni tak na mnie mówią, Steve. Taka głupia historia, nie będę Panu opowiadać, ale pewnie chcieli zrobić żart i podali mnie jako Steve’a.
- I Ty jesteś Steve Robinson? - ochroniarz zmierzył mnie wzrokiem.
- Tak, właśnie! – próbowałam być przekonująca – Steve, to ja! Jak żywy! – rozłożyłam ręce z uśmiechem.
- To ciekawe, bo Steve jest na liście, ale jakby to powiedzieć, jest odhaczony, co oznacza, że już wszedł – powiedział to z taką satysfakcją, że miałam ochotę mu przyłożyć.
- Jest Pan pewien? To może ktoś wszedł za mnie? – zaczęłam ściemniać, choć wiedziałam, że odhaczony został na pewno prawdziwy techniczny.
- A dowód tożsamości Pani ma?
- Mam, pokazywałam Panu, ale on jest na Laurę, a nie na Steve’a. To znaczy ja jestem Laura, tak od urodzenia, ale dla nich jestem Steve, dlatego tak mnie pewnie podali – kłamałam – Poważnie mówię!
- Dziewczyno, jedź do domu, wytrzeźwiej, a na następny koncert kup bilet. Dziękuję, do widzenia!
Stałam jeszcze przez chwilę wpatrując się niego ze złością. Niestety, nic więcej nie mogłam zrobić. Z nikim nie mogłam się skontaktować. Jedyną osobą, do której miałam telefon był Jared, a było raczej mało prawdopodobne, że będzie go sprawdzał w trakcie koncertu. Już po mnie. Świetnie, po prostu świetnie. Odwróciłam się i poszłam. Postanowiłam pojechać do hotelu i na nich poczekać. Wsiadłam w taksówkę i podałam kierowcy namiary. W drodze wysłałam Jaredowi wiadomość, że dotarłam do Helsinek, ale na koncercie mnie nie będzie i zobaczymy się w hotelu.

Podeszłam do recepcji, przywitała mnie kobieta w średnim wieku.
- Dobry wieczór. Laura Kuligowska, chyba mam tu dziś nocować – powiedziałam.
- Chyba? – zapytała uśmiechając się - Ma Pani numer rezerwacji?
- Nie bardzo, ale dowód tożsamości mam, jeśli to pomoże - wzięła ode mnie dowód i wklepała dane.
- Może pomoże, zobaczymy... A jaki to miał być pokój?
- Szczerze mówiąc to nie mam pojęcia, nie ja robiłam rezerwację – powiedziałam drapiąc się po głowie.
- Właśnie, bo nie mam Pani nazwiska – zrobiła zaniepokojoną minę.
Pięknie, ten wieczór zaczyna mi się podobać jeszcze bardziej – pomyślałam przewracając oczami.
- To może jest rezerwacja na Jareda Leto albo na Emmę... Cholera nie znam jej nazwiska... Albo ogólnie 30 Seconds to Mars? – zapytałam a ona zaczęła błądzić wzrokiem - Jestem tu z nimi. Są dla nich rezerwacje, prawda?
- Przykro mi, nie mogę odpowiedzieć na to pytanie.
Co jest do cholery? Kobieto, jak to nie możesz odpowiedzieć?
- Proszę Pani, mi nie chodzi o informację, w którym pokoju oni śpią, nie planuję tam biec i wzdychać pod drzwiami. Jeśli jest na nich rezerwacja, to znaczy, że jest też rezerwacja na mnie. Proszę to sprawdzić po prostu.
- Naprawdę nic nie mogę zrobić, nie mam Pani nazwiska w bazie, nie posiada Pani numeru rezerwacji, a informacji o gościach nie udzielamy.
O gościach? Już ja tym gościom pokaże jak wrócą... – pomyślałam nerwowo oddychając.
- Mamy wolne pokoje, może Pani wziąć jeden z nich – zaproponowała.
- Pozwoli Pani, że poczekam tu na nich? Pokoju na razie nie będę brała, bo według moich informacji jest już dla mnie zarezerwowany – powiedziałam zrezygnowana i miałam ogromną nadzieje, że się nie mylę.
Kobieta beznamiętnie przytaknęła głową. Widać, że nie było jej to na rękę, ale najwyraźniej odpuściła. Ze swoimi tobołami raczej nie przypominałam psychofanki, która miałaby się na nich rzucić tuż po wejściu.
Usiadłam na jednej z miękkich kanap w holu. Spojrzałam na telefon – cisza. Recepcjonistka mimo wszystko czasami przyglądała mi się podejrzliwie, jakbym co najmniej miała zaraz schować szklany pozłacany stolik pod kurtkę i z nim uciec. Podciągnęłam nogi, za co zmierzyła mnie wzrokiem, ale było mi już wszystko jedno. Obserwowałam zegar wiszący nad recepcją. 21... 21.30... 22... Czas dłużył się niemiłosiernie. Byłam zmęczona, byłam zła, zaczęłam się nawet niepokoić czy może przypadkiem chłopaki mnie nie wystawili. Akcja pod halą, a teraz hotel – nie wyglądało to najlepiej. Stwierdziłam jednak, że to niedorzeczne. W moim przekonaniu utwierdziła mnie wiadomość od Jareda, która przyszła po 22: ‘Co się stało? Jeszcze spotkanie, wkrótce będziemy’.
Faktycznie, po koncercie miało się przecież odbyć spotkanie z fanami. Wiedziałam, że trochę sobie poczekam. Jego wkrótce przeciągało się już do 45 minut. Podparłam ręką głowę i nie pamiętam w którym momencie przysnęłam. Obudziły mnie czyjeś głosy.
- A to jest nasz Cukierek – ktoś się roześmiał.
Jaki kurwa cukierek?
- Trochę mało energii w tym Cukierku – odpowiedziała inna osoba.
Otworzyłam oczy i zobaczyłam Braxtona, a obok niego mężczyznę, którego spotkałam pierwszy raz, choć wiedziałam, że to Tim.
- Jezu, nareszcie... – wstałam przeciągając się – Czekam na Was od kilku godzin. Cześć, jestem Laura – podałam mu Timowi. Braxton rozłożył ramiona. Jego bezpośredniość zadziwiała mnie od samego początku.
- Jak Ty mnie nazwałeś? – zmarszczyłam brwi.
- Cukierek. Opowiadałem Timowi, o tym jak się poznaliśmy. I zostałaś tak przez nas ochrzczona – powiedział i czekał na moją reakcję.
- Chryste, Braxton, zlituj się! To brzmi jak z pornola! Czy Wy macie problem ze zwracaniem się do ludzi po imieniu? – roześmiałam się – Wystarczy, że Tomo mówi na mnie Steve.
- Co Tomo, co Tomo? – usłyszałam za sobą i gdy się obejrzałam ujrzałam Milicevica - Witamy w końcu naszego... – Tomo uniósł ręce do góry.
- Proszę, nie kończ! Dzisiaj nawet udawanie Steve’a mi nie pomogło – powiedziałam celując w niego palcem, na co on zrobił tylko zdziwioną minę.
- Witamy! – usłyszałam głos Jareda wchodzącego do hotelu – Odgrażałaś się, że mnie zabijesz, a chyba będzie na odwrót!
- Słucham? – spojrzałam na niego wychylając się zza Tomo.
- Co to za numery odstawiasz pierwszego dnia pracy? – zapytał Jared podchodząc do mnie bliżej. Ściągając kaptur z głowy ukazał swoje ciemne włosy. Wciąż jednak miał na sobie okulary, więc nie mogłam stwierdzić czy mówi poważnie czy żartuje.
- Ja odstawiam numery? – zdziwiłam się – To lepiej Wy mi wytłumaczcie dlaczego nie było mnie na liście, a Pani w recepcji nie chciała mi nawet udzielić informacji czy jest dla mnie rezerwacja?
Spojrzeli na siebie pytająco.
- Byłaś na liście, Shannon miał Cię podać – odpowiedział Jared oglądając się za siebie. Starszy Leto stał za szklanymi drzwiami hotelu i rozmawiał z grupką młodych ludzi.
- To musiał to zrobić chyba telepatycznie, a i tak nie wyszło – westchnęłam zbierając swoje rzeczy – Słuchajcie, jeśli mam być Waszym fotografem, to musicie coś z tym zrobić. Trochę ciężko będzie mi uwiecznić trasę stojąc na zewnątrz klubów czy poza terenem festiwalu.
- Spokojnie, wyjaśnimy to później. Najważniejsze, że dojechałaś – zdjął okulary i się uśmiechnął, co starałam się odwzajemnić, ale chyba nie wyszło najlepiej.
- Dojechałam, ale zdjęć z Finlandii już nie będzie – zapakowałam na szyję aparat i przerzuciłam przez ramię laptop.
- Cały miesiąc przed nami, zdążysz zrobić tyle zdjęć, że Ci się odechce – Tomo klepnął mnie w ramię – A teraz idziemy spać! Padam na ryj! – dodał ziewając.
- Emma, chodź! – zawołał Jared do mijającej nas drobnej blondynki – To jest właśnie Laura.
- Hej – uśmiechnęła się.
- Cześć, jestem Laura – podałam jej rękę.
- Zwana Stevem! – krzyknął Milicevic.
- I Cukierkiem – dodał Braxton wciskając między nas swoją głowę.
- Tak, Laura zwana Stevem i Cukierkiem – powtórzyłam przez zęby – Proszę, nie pytaj dlaczego! – roześmiałam się i nachylając się do ucha Emmy dodałam – Będę Ci wdzięczna, jeśli jednak będziesz się do mnie zwracała po imieniu. Wkrótce dostanę przez nich rozdwojenia jaźni albo innej schizofrenii.
- Jasne – uśmiechnęła się – A ja jestem Emma... Zwana po prostu Emmą. Miło Cię w końcu poznać. A teraz dzieci, wszyscy idziemy spać! Pogadamy sobie jutro, mamy cały dzień wolny – Emma zagarnęła ramionami chłopaków kierując wszystkich w stronę recepcji.
Odebraliśmy klucze do pokoi i każdy udał się w swoją stronę.
Jak tylko dotarłam do swojego i zapakowałam wszystkie graty do środka, pierwsze co zrobiłam, to rzuciłam się na łóżko.
Dziwny początek wielkiej przygody... – pomyślałam przecierając oczy.
Po wypakowaniu najpotrzebniejszych rzeczy na tę jedną noc, postanowiłam pójść do chłopaków, żeby dowiedzieć się jaki mamy plan na następny dzień. Przemierzając korytarz usłyszałam podniesione głosy braci Leto.
- Powiedz, że nie zrobiłeś tego specjalnie! – Jared był wyraźnie zdenerwowany.
- Przestań, zostawiłem kartkę, może się gdzieś zapodziała, trzeba było poprosić kogoś innego – rzucił obojętnie Shannon.
- Poprosiłem Ciebie, bo byłeś pod ręką i wydawało mi się, że to zrobisz!
- A może ta panna po prostu nie przyszła? Nie wziąłeś tego pod uwagę? Może tak właśnie wywiązuje się ze swoich obowiązków? Przecież Ty nic o niej nie wiesz! W sumie taka trasa to dla niej niezła zabawa: podróże, koncerty, drogie hotele, my obok. Nie pomyślałeś o tym?
Zatrzymałam się i oparłam o ścianę słysząc słowa starszego Leto, które ewidentnie dotyczyły mojej osoby.
- Shannon, o co Ci chodzi? Jaki masz z nią problem? – Jared mówił już nieco spokojniej.
- To raczej Ty masz z nią problem.
- O czym Ty mówisz?
- Dobrze wiesz, że nie zabieramy w trasę dziewczyn. A Ty ściągasz tu pannę, którą ledwo znasz, jakbyśmy nie mogli wziąć znajomego fotografa, mężczyzny! Mam dziwne przeczucie, że bardziej chcesz się z nią przespać niż pracować.
- Przestań... Chociaż tego nigdy nie można wykluczyć! – roześmiał się.
- Świetnie. Jak potrzebowałeś panienki na noc, to trzeba było powiedzieć. W jednym i w drugim wypadku i tak trzeba płacić.
Shannon, Ty dupku! – pomyślałam zaciskając zęby.
- Nie przesadzaj.
- A dzisiaj płacimy dodatkowo za jej pobyt tutaj, z którego nie wynika nic! – krzyknął starszy Leto.
- Mówisz tak, jakby nie było nas na to stać. Jak szkoda Ci kasy, to od jutra mogę z nią dzielić pokój, będzie taniej – roześmiał się – I na pewno przyjemniej.
Pięknie, jeden lepszy od drugiego!
- Czekasz na kogoś? – usłyszałam głos Emmy, która szła w moją stronę.
- Ja... – zmieszałam się próbując opanować zdenerwowanie – Chciałam się... zapytać, o której jutro wstajemy?
- Śniadanie o 9. Wylot o 14. Spokojnie się wyśpisz – uśmiechnęła się.
- Dzięki, taki właśnie mam plan – pomachałam jej i szybko ruszyłam w stronę pokoju - Między innymi taki mam plan – dodałam w myślach - Już ja im jutro pokaże.
Byłam wściekła po tym wszystkim, co usłyszałam. Miałam ochotę pójść i jednemu i drugiemu dać w twarz. To by było jednak zbyt proste.

Pierwszy przystanek tej podróży nie należał do najbardziej udanych. Najpierw sytuacja z ochroniarzem, robienie z siebie idiotki, potem godziny czekania w hotelu, a na koniec podsłuchana rozmowa braci. Z tych nerwów nie mogłam myśleć o niczym innym. Na szczęście spędzenie poprzedniej nocy na praniu, prasowaniu i pakowaniu dało się we znaki na tyle, że zasnęłam szybciej niż bym się tego spodziewała.

***

Warunek Laury z poprzedniego rozdziału – wszyscy się na tym skupili, a tak jak pisałam w komentarzach to nie jest takie istotne. Jeszcze nie teraz ;) Laura będzie chciała ten warunek wykorzystać za kilka...naście rozdziałów ;D

Póki co jest w Finlandii i muszę Wam powiedzieć, że zanim stamtąd wyjedzie pokaże na co ją stać ;) To będzie dosyć ciekawy poranek dla członków zespołu ;D

A skoro już przy zespole jesteśmy. Jak pewnie zauważyliście nie umiejscowiłam zbyt dokładnie akcji w czasie (celowo zresztą), a jednocześnie nie przykładałam wagi do charakterystyki członków zespołu. Jakbyście chcieli wiedzieć jak ja ich widzę w tym opowiadaniu, to wyglądają MNIEJ WIĘCEJ tak: KLIK

Zatem kochani, do następnego! A następny prawdopodobnie w weekend – jestem dosyć zabiegana, z góry więc przepraszam za mniejszą aktywność na Waszych blogach, nadrobię wkrótce.

Uff, rozpisałam się. A jeszcze jedno – czy już Wam mówiłam, że jesteście niesamowici? ;)