Rozdział pietnasty

Złożonych obietnic się nie łamie. Nie byłam ślepa. Uśmiechanie się na myśl o wokaliście 30 Seconds to Mars, przypomniało mi tylko o tym, co kiedyś sobie przyrzekłam. Nigdy więcej żadnych mężczyzn w moim życiu. Nigdy myślenia o nich. Pozwalania na wkraczanie w moje życie i mieszanie w nim. Właściwie nie było trudne wyrzucić go z mojej głowy. Pojawił się nagle i na chwilę, wyjechał, wrócił do swojego wielkiego świata, nie miałam nawet pojęcia, w której jego części teraz się znajduje. Kilka chwil, podczas których zaistniał w moim życiu nic nie znaczyły. Co z tego, że wspominał o koncercie w Polsce i naszym spotkaniu. Do tego czasu może się wydarzyć wszystko. Do tego czasu nie będzie nawet pamiętał o moim istnieniu. Do tego czasu zdążę wymyślić coś, by być wtedy w zupełnie innym miejscu. Dziękuję, koniec tematu! Wracamy do swojej rzeczywistości.

- Chyba się zakochałam... – usłyszałam w trakcie swoich przemyśleń. Spojrzałam na przeciągającą się w łóżku Karolinę. Po spędzonym wspólnie z Paulem popołudniu i nocy w klubie, wróciłyśmy do hotelu około 3. Paul rano miał mieć samolot do Francji.
- Karolina, zejdź na ziemię – powiedziałam.
- Nie, nigdzie nie schodzę. Tu mi dobrze – wyszczerzyła się jeszcze bardziej.
- Dwa dni, to chyba trochę mało, żeby kogokolwiek poznać, nie sądzisz? – zapytałam siadając na łóżku.
- Żeby poznać trochę mało. Żeby się zakochać, wystarczająco – uśmiech nie schodził jej z twarzy. Przez chwilę analizowałam jej słowa.
- Jest od Ciebie starszy. I wyjechał. Myśl racjonalnie – próbowałam przemówić jej do rozsądku, choć nie byłam pewna czy mówiąc to mam na myśli ją i Paula, czy siebie i Jareda.
- Boże, czy Ty musisz wszystko psuć? Jest starszy tylko kilka lat. A Francja to nie drugi koniec świata. W Polsce nic mnie nie trzyma – tłumaczyła.
- Przypominam Ci, że dopiero co zdałaś maturę i musisz pomyśleć co dalej. To, że postanowiłaś zrobić sobie rok przerwy nie znaczy, że masz od razu wsiadać w samolot i lecieć za nim do Paryża!
- Nudziara! Ty byś nie poleciała, jakbyś się zakochała? – spojrzała na mnie.
- Ja bym się nie zakochała – wstałam i poszłam do łazienki.
- Pogadamy, jak ktoś Ci zawróci w głowie! – krzyknęła z sypialni.
- Nikt mi w głowie już nie zawróci – powiedziałam do siebie wiążąc włosy.

Było popołudnie. Nie miałyśmy sprecyzowanych planów. Festiwal się zakończył, wszyscy wyjechali, a poprzedniego dnia razem z Paulem zeszliśmy chyba całą Pragę. Do wylotu pozostało kilka godzin, które spędziłyśmy na pakowaniu, porządkowaniu apartamentu i rozmowach o sensie i bezsensie zakochiwania. Karolinę chyba naprawdę trafiła strzała Amora. Miałam wrażenie, że nie chodzi a fruwa, do tego istniała obawa, że ten uśmiech już nigdy nie odklei się z jej rozświetlonej twarzy.

W Gdańsku byłyśmy późnym wieczorem. Od czasu przeprowadzki do Warszawy, bywałam tam bardzo rzadko, więc obiecałam rodzicom, że na ostatni dzień urlopu zostanę u nich. Mama odebrała nas z lotniska i w domu za punkt honoru postanowiła sobie dokarmienie nas.
- Wyglądacie jakby Was tam głodzili – zmierzyła nas wzrokiem.
- Mamo jak zwykle przesadzasz – mruknęłam siadając do stołu.
- Ty to w ogóle wkrótce znikniesz. Jadasz w tej stolicy czasem?
Popatrzyłam na nią zrezygnowana.
- Potwierdzam! Jada! Chociaż w Pradze żywiła się głównie kawą, słodyczami i budyniami – Karolina nieudolnie stanęła w mojej obronie.
- Prawdziwie zdrowe odżywianie! Dziecko, Ty musisz o siebie dbać – mama nie ustępowała.
- Jestem dorosła i umiem o siebie zadbać, skończmy ten temat. Zajmij się lepiej swoją młodszą córką, wszystko wskazuje na to, że w najbliższym czasie będzie się żywiła głównie miłością – roześmiałam się.
- Właśnie, Paul, miał zadzwonić z Paryża... – posmutniała spoglądając na telefon.
- Daj mu trochę czasu, żeby od Ciebie odpoczął. Kleiłaś się do niego przez ostatnie dwa dni, myślę, że jest jeszcze w szoku.
- Złośnica! Zazdrościsz mi i tyle! – puściła mi oko.
- Tak, zazdroszczę Ci jak cholera. Szczególnie tego złamanego serca, które wkrótce będzie trzeba będzie poskładać – odrzekłam sceptycznie.
- Mamo, jesteś pewna, że to jest Twoje dziecko? – roześmiała się wskazując na mnie palcem - Może została podmieniona w szpitalu?
- Dziewczyny, dobrze mieć tu Was razem, naprawdę – mama usiadła z nami do stołu – A teraz jedzcie, nie wywiniecie się!

Było już naprawdę późno, więc po jedzeniu położyliśmy się wszyscy do łóżek mając w planie wspólnie spędzony następny dzień. Prawie zasypiałam, kiedy zadzwonił mój telefon.
- Kim do cholery jest Jared Leto? – usłyszałam głos Natalii w słuchawce.
Natalia, moja przyjaciółka. Od zawsze. Poznałyśmy się w wieku czterech lat, gdy przeprowadziłam się z rodzicami do Gdańska. Znała mnie jak nikt inny.
- Masz refleks! Wysyłałam Ci tego sms’a dwa dni temu. Mogłabym już nie żyć – roześmiałam się.
- Ale żyjesz, więc mów gdzie byłaś, gdzie jesteś i kto to jest!
- Byłam w Pradze, jestem w Gdańsku, a kim on jest to dłuższa historia – zaczęłam wyjaśniać.

O Natalii należy powiedzieć jedno. Jeśli ja byłam z księżyca, to ona musiała przybyć z jeszcze odleglejszych zakątków kosmosu. Zdecydowanie była z innej bajki i kompletnie nie ogarniała świata. Studiowała na Akademii Sztuk Pięknych i po jej skończeniu siedziała zaszyta w swojej pracowni malując. Typowa artystka. Nocami tworzyła, dniami spała. Nie posiadała telewizora, a ostatnią znaną jej gwiazdą muzyki była najprawdopodobniej Natalia Kukulska śpiewająca ‘Puszek Okruszek’.
- Jesteś w Gdańsku? – krzyknęła – I ja się dowiaduje o tym dopiero teraz? – nie kryła oburzenia – Za 10 minut jesteś u mnie!
- Natalia, jest pierwsza w nocy... A ja w Gdańsku jestem od trzech godzin.
- Żadna pierwsza w nocy. Mam wino, dużo wina! Przyjeżdżaj póki możesz. Potem znowu przez pół roku Cię nie zobaczę. Raz, raz, wstajemy i przyjeżdżamy, no rusz się!
- Ty to jesteś stuknięta, ale wino mnie przekonało, będę za pół godziny – roześmiałam się. Wygramoliłam się z łóżka, zostawiłam kartkę na stole w kuchni i po cichu się wymknęłam. Picie u Natalii było tradycją, którą zapoczątkowałyśmy długo przez osiągnięciem pełnoletniości. Trudno oszacować ile nocy spędziłyśmy u niej śmiejąc się, rozmawiając albo płacząc, wlewając w siebie czerwony trunek. W pomieszczeniu, które kiedyś było niezagospodarowanym poddaszem, a potem stało się jej pracownią, zostawiałyśmy wszystkie radości i smutki, wszystkie tajemnice, historie naszego życia.
Natalia mimo swojego roztargnienia, była jedną z niewielu osób, która potrafiła postawić mnie do pionu i sprowadzić na ziemię. Zawsze umiała powiedzieć coś, na co ja nigdy bym nie wpadła. Miała dziwną zdolność patrzenia na świat okiem zupełnie innym niż reszta znanych mi osób. Artystyczna dusza, którą kochałam nad życie.

- Więc kim jest ten Leto? I co Ty z nim robiłaś w hotelu? – zapytała podając mi kieliszek. Rozłożyłam się na materacu, pełniącym czasami rolę łóżka. Najczęściej, gdy Natalia po pracowitej nocy nie miała siły zejść do sypialni albo gdy przychodziłam do niej ja.
- Leto, aktor taki... – powiedziałam niemrawo.
- Coś więcej? – zrobiła pytające oczy.
- Nic więcej, spotkałam go na ulicy... Co mam Ci powiedzieć? Nie ma o czym mówić... – próbowałam się wymigać od opowiadania tej historii kolejny raz.
- Znowu zaczynasz! Pojawia się temat damsko-męski i dla Ciebie nie ma o czym mówić – wstała i podeszła do stolika – Zaraz się czegoś o nim dowiemy – powiedziała sięgając po laptop – Podobno w Internecie jest wszystko. Skoro jest aktorem, to powinnyśmy go znaleźć. Masz to, wpisuj, ja tego nie umiem obsługiwać – podała mi laptop.
- W jakim Ty świecie Natalia żyjesz? – roześmiałam się. Z pewnym lękiem wpisałam jego imię i nazwisko w wyszukiwarce. Tak naprawdę nie chciałam, by Natalia wiedziała kim w rzeczywistości jest Jared. Otworzyłam jedną ze stron – Masz – podsunęłam komputer.
- Jared Leto – zaczęła czytać - ur. 26 grudnia 1971, amerykański aktor, model, wokalista i gitarzysta zespołu 30 Seconds to Mars – spojrzała na mnie – Wokalista i gitarzysta?
- Właśnie... – zagryzłam wargę.
- Zły początek. Rozumiem, że został już skreślony przez Ciebie? - skrzywiła się, na co ja wzruszyłam tylko ramionami – Amerykańska wersja Marcela?
- Nie wiem – powiedziałam obojętnie.
Na dźwięk imienia Marcel przeszedł mnie nieprzyjemny dreszcz. Dlatego właśnie miałam opory przez mówieniem Natalii o Leto. Wiedziałam, że prędzej czy później do tego nawiąże.

Marcela poznałam na samym początku studiów. Dopiero zaczynałam swoją pracę u Dennisa. Dostałam na fotografowanie koncertu pierwsze zlecenie, od którego zależało moje redakcyjne być albo nie być. W drodze na koncert okazało się, że chłopak mający przeprowadzać wywiad z zespołem utknął w połowie drogi i wywiad mam przeprowadzić ja. Wtedy jeszcze do głowy by mi nie przyszło, by postawić się Dennisowi, więc posłusznie wykonałam jego polecenie. Byłam kompletnie nieprzygotowana, nie miałam nawet dyktafonu. O zespole nie wiedziałam nic poza tym, że obecnie zajmują pierwsze miejsce w Polsce wśród grup grających rocka i że właśnie ruszyli w trasę promującą najnowszy album. Poratowała mnie funkcja nagrywania w aparacie i spotkani pod klubem fani, którzy trochę mi o zespole opowiedzieli. Po koncercie poszłam przeprowadzić wywiad. Wtedy właśnie poznałam Marcela. Miał wówczas dwadzieścia osiem lat i był gitarzystą grupy. Dzięki niemu przeżyłam ten wywiad, jako że wokalista próbował mi udowodnić, że nic nie wiem o muzyce, a reszta zespołu wszystko miała gdzieś. Później wziął mój numer telefonu i powiedział, że zadzwoni i pomoże mi spisać ten wywiad tak, żeby w redakcji wszystkim opadły szczęki. Byłam przekonana, że po prostu starał się być miły. Nie spodziewałam się żadnego telefonu, a tym bardziej pomocy ze strony osoby znanej i starszej ode mnie. Jednak zadzwonił. Spisaliśmy zupełnie nowy wywiad, którym Dennis był zachwycony. Na tym się jednak nie skończyło. Marcel pisał codziennie. Budziłam się, wiadomość, szłam na uczelnię, wiadomość, jadłam obiad, wiadomość, spałam, wiadomość. Pisał dosłownie o wszystkim. O tym, że wstał, o tym, że jedzie samochodem, że idzie na próbę, że ogląda telewizję, że nagrał nowy kawałek. Pomiędzy opisywaniem swojego dnia pisał rzeczy, których wtedy nie rozumiałam, że tęskni, że nie może przestać o mnie myśleć, że zwróciłam mu w głowie. Z jednej strony bardzo mnie to dziwiło z uwagi na krótką znajomość, z drugiej jednak chcąc nie chcąc, sprawiał tym, że czułam się ważna i potrzebna. Moje zbyt długie milczenie skutkowało telefonem od niego. Byłam młoda i nie do końca chciałam się spotykać z kimś takim, ale w końcu uległam jego prośbom. Spotkaliśmy się kilka razy. Bardzo szybko się otworzył, opowiadał o swojej przeszłości, rodzinie, utracie bliskich, o kobietach w jego życiu. Wciągnął mnie do swojego świata, trochę do siebie przywiązał. Dogadywaliśmy się naprawdę nieźle, choć nie mogłam powiedzieć, że mu ufam. Niepokoiły mnie sytuacje, kiedy przez dwa dni nie było z nim żadnego kontaktu. Pisał dużo, a potem nastawała cisza. Tłumaczył to jednak rozładowanym telefonem, nocami spędzonymi w studiu albo wyjazdami. Po jednej z takich sytuacji powiedziałam, że to koniec naszej znajomości. Nie dawał za wygraną, nadal pisał i dzwonił, mimo mojego sprzeciwu. Mówił, że nie może przestać o mnie myśleć i nie wyobraża sobie życia beze mnie. Pewnego dnia miał spotkanie z fanami i grał koncert w moim mieście. Powiedziałam, że możemy się spotkać. Chciałam ostatni raz wszystko wyjaśnić i dać mu szansę. Tego dnia coś mnie tknęło, zaczęłam grzebać w Internecie i przeglądać różne portale społecznościowe. Wtedy trafiłam na zdjęcia jego i dziewczyny w moim wieku. Wszystko wskazywało na to, ze są razem. Wydrukowałam zdjęcie i wzięłam je na spotkanie Marcela z fanami. Jak gdyby nigdy nic, weszłam rzuciłam je na stół i wyszłam. Wieczorem skontaktowałam się z dziewczyną ze zdjęcia. Byli razem od pół roku. Potem się posypało. Poza nią wypłynęły kolejne jego jedyne, bez których nie wyobrażał sobie życia. Naliczyłam ich siedem. Sam Marcel dzwonił próbując wyjaśnić sytuację i zarzekając się, że są to jego siostry albo fanki, które coś sobie uroiły. Jego tłumaczenia mnie nie interesowały, a w moim przekonaniu utwierdziła mnie dziewczyna, która pewnego dnia napisała i powiedziała, że wkrótce urodzi jego dziecko. Dziecko, którego on się oczywiście wypiera. Marcel przez kolejne tygodnie dobijał się do mnie wszelkimi możliwymi sposobami. W sprawie dziecka zmieniał zeznania – raz twierdził, że był z tą dziewczyną, ale został wrobiony, innym razem, że nie ma pojęcia kim ona jest. Początkowo chciałam dać mu szanse przynajmniej na wyjaśnienia, potem miałam dość kolejnych kłamstw i jego nienormalnego świata. W końcu zmieniłam numer i zupełnie się odcięłam. Okazał się nie tylko kompletnym dupkiem, ale człowiekiem z zaburzeniami osobowości, którego wręcz się bałam. Od jego dziewczyn dowiedziałam się jak z nimi pogrywał – zabieranie na koncerty, wspólne wyjazdy, obietnice, plany na przyszłość, znikanie a potem pojawianie się z miną zbitego psa i obietnicą poprawy. I tak w kółko. Gdyby nie moja nieufność, stałabym się pewnie jedną z nich. Sam Marcel był małym chłopcem uwięzionym w ciele dorosłego mężczyzny z trudną przeszłością. Przepełniony lękiem, z jednej strony potrzebujący miłości, z drugiej krzywdzący napotykane przez siebie osoby. Cieszyłam się, że mu nie uległam i że byłam czujna, ale chore historie o jego jeszcze bardziej chorym życiu, których się nasłuchałam, wyryły w mojej głowie pokaźną rysę. Od tamtej pory samo to imię wywołuje we mnie nieprzyjemny dreszcz.

- Tu ziemia do Laury! – Natalia machała mi ręką przed twarzą.
- Przepraszam, zamyśliłam się – ocknęłam się ze wspomnień.
- To co będzie z tym Jaredem? – zapytała dopełniając kieliszki.
- Natalia, nic nie będzie - zirytowałam się - On jest teraz w trasie, na stałe mieszka w Stanach. W ogóle o czym my mówimy? Ja go po prostu spotkałam, chwilę z nim rozmawiałam. Było miło i to tyle. Koniec historii – powiedziałam spokojnie – Poza tym, sama wiesz jak jest, nie w głowie mi mężczyźni.
- To mnie akurat niepokoi, mogłabyś sobie wreszcie jakiegoś znaleźć! – pokręciła z niezadowoleniem głową.
- Mówisz jak moja mama, wszyscy się uwzięliście na ten temat. Jeśli chcę być sama, to będę sama, Wasze gadanie nic nie da.

Rozmawiałyśmy do 4 rano. Wysłałam mamie wiadomość, ze zostaję u Natalii na noc i przyjadę rano. Tak też zrobiłam.
Nikogo specjalnie to nie dziwiło, bo mieszkając w Gdańsku często u niej nocowałam.
Przy śniadaniu u rodziców spotkałam się z naburmuszoną miną Karoliny.
- Co, nie dzwonił jeszcze? – spytałam delikatnie. Pokręciła przecząco głową.
- Dupek, a wydawał się całkiem miły – powiedziała smutno.
- Może to taka odmiana: miły dupek – uśmiechnęłam się lekko, ale Karoliny nastroju chyba nic nie było w stanie polepszyć - Pełno takich na świecie, im szybciej to zrozumiesz tym lepiej – skwitowałam.
Szykowałyśmy się do wyjścia z mamą, gdy Karoliny telefon jednak zadzwonił. Zaczęła skakać po całym mieszkaniu.
- O Boże, to on, to on. Taki dziwny długi numer, to na pewno on – o mało co nie wpadła na szafę.
- To może odbierz zanim przestanie dzwonić? O ile mnie pamięć nie myli czekasz na ten telefon od dwudziestu czterech godzin – spojrzałam na nią.
- To on, to on, nie jest dupkiem, to on! – odstawiała taniec radości przez całą długość korytarza.
- Odbierz to albo ja odbiorę i powiem, że zamknęli Cię w zakładzie psychiatrycznym! – krzyknęłam.
Odebrała i pobiegła do swojego pokoju. Gdy usłyszałam, że rozmawia po angielsku, ucieszyłam się. Mimo mojego sceptycznego podejścia do jej zauroczenia, nie chciałam, żeby się zawiodła czy cierpiała.
Usiadłyśmy z mamą w przedpokoju, gotowe do wyjścia, czekając aż Karolina skończy rozmawiać. Wyszła z pokoju bardzo szybko.
- Proszę – podeszła do mnie i podała mi telefon.
- Do mnie? A czego Paul może ode mnie chcieć? – spojrzałam zdezorientowana.
- To nie Paul... – odpowiedziała cicho.
Wzięłam telefon i przyłożyłam do ucha.
- Słucham? – zapytałam niepewnie. Karolina stała i się we mnie wpatrywała. Po drugiej stronie głucha cisza - Halo! Mi tu szaro*! - zaczęłam śmiejąc się śpiewać fragment piosenki Fisza – Przyjedź to się nawrócę, to uwierzę jeszcze raz*.
- Może nie po polsku, bo raczej nie zrozumie – powiedziała Karolina obojętnie kierując się do salonu.
- Co? – spojrzałam na nią, nadal nikt nie odpowiadał.
- Jared dzwoni idiotko!
- Jared? – krzyknęłam bardziej chyba do Karoliny niż do słuchawki.
- Cześć Laura! Ładnie śpiewasz, chociaż nic nie zrozumiałem – zaczął się śmiać. Siedziałam zszokowana, teraz ja milczałam, wstałam i wyszłam na balkon – Jesteś tam?
- Jestem! Co Ty, dzwonisz i się nie odzywasz? W ogóle pogrzało Cię? Ze Stanów to strasznie drogo! Co się stało? Poza tym skąd masz numer telefonu Karoliny? – zasypałam go pytania.
- Po pierwsze też się cieszę, że Cię słyszę. Po drugie dzwoniłaś przecież z mojego telefonu do siostry. Po trzecie chciałem Cię usłyszeć – słyszałam, że się uśmiecha.
- E... – zacięłam się – To słyszysz. Mam śpiewać dalej?
- Pośpiewasz jak się spotkamy...
- Wytrzymasz miesiąc czasu bez mojego anielskiego głosu?
- Laura... Jest jeszcze po czwarte. Co byś powiedziała na to, gdybyśmy spotkali się wcześniej? – zaczął nieśmiało.

*fragment piosenki Fisza Kuchnia

***

Rozdział trochę wcześniej, bo tym razem będziecie mieć więcej czasu, aby go przetrawić. Jest dłuższy i kończy się w innym miejscu niż planowałam. Dodatkowo pojawia się fragment przeszłości Laury (ważny, choć nie najważniejszy). Pojawiają się nowe postaci, które oczywiście pojawiają się nie bez powodu - jeszcze powrócą.
Wszystko to z mojego punktu widzenia jest dosyć istotne i odegra ważną rolę w wydarzeniach, które są przed Laurą.

PS Bardzo dziękuję wszystkim za te 5000 wejść, dla mnie to istny kosmos, blogspot chyba kłamie! ;)

Proszę też o cierpliwość w kwestii zaglądania na Wasze blogi, mam teraz sajgon i nie ze wszystkim wyrabiam. Obiecuję, że nadrobię zaległości!